سازهای کوبه‌ای و انواع آن را بشناسیم

کونگاها طبل‌های بلند و محکمی هستند که روی زمین یا بر روی پایه‌هایی سخت قرار می‌گیرند.

بانگوها طبل‌های دستی بلندی هستند که از کونگاها کوچکتر بوده و صدایی با فرکانس بالاتر تولید می‌کنند.

تیمبالز، طبل‌های فلزی کوچکی هستند که روی پایه نصب شده و با چوبک نواخته می‌شوند. نوازنده‌ی تیمبالز معمولا در مجموعه‌ی ساز خود دارای دو طبل (تیمبالز)، یک زنگ گاو (cowbell) و شاید یک وودبلاک است.

تصور می‌شود مریدانگام قدیمی‌ترین نوع طبل است که هنوز مورد استفاده قرار می‌گیرد. مریدانگام در سمت‌های راست و چپ دارای دو صفحه‌ برای کوبش است. نوازندگان سنتی این ساز برای کاهش صدای آن در هنگام نوازندگی، ترکیبی از آرد و آب را بر روی صفحه‌ی سمت چپ آن قرار می‌دهند.

طبله رایج‌ترین ساز کوبه‌ای در موسیقی سنتی هند است که معمولا با یک سیتار همراه می‌شود. این ساز از دو طبل تشکیل شده؛ یک طبل «مذکر» که صدای باس ایجاد کرده و یک طبل «مونث» که صدای تنور دارد.

جِمبه یک طبل آفریقایی به شکل جام است که در بین زانوهای نوازنده قرار گرفته و توسط دست نواخته می‌شود.

این ساز، درامی به شکل ساعت شنی است که سرهای آن در دو طرف قرار گرفته‌اند. سازهای تاکینگ درام (درام سخن‌گو) نام خود را از این تصور گرفته‌اند که می‌توانند صداهای گفتار انسان را تقلید کنند.

انگوما سازی آفریقایی به شکل بشکه است که روی زمین قرار می‌گیرد و نوازنده با چوب‌های بزرگ به آن ضربه می‌زند.

این ساز شبیه به باس درام موجود در مجموعه درام استاندارد است، اما قطر بسیار بیشتری دارد. باس درام کلاسیک از یک قاب آویزان می‌شود. این ساز با ضربه، توسط یک چکش دستی نواخته می‌شود.

فرکانس این ساز بالاتر از «درام باس» و پایین‌تر از «درام اسنِر» است. شکل آن گرد بوده و عمق متوسط دارد. این ساز توسط چکش یا چوب درام نواخته می‌شود.

در موسیقی کلاسیک برای توصیف «اسنر درام/ Snaredrum» از کلمه‌ی «ساید درام/ Side drum» که معمولا سیم آن غیرفعال است، استفاده می‌شود. «ساید درام» (چه عضوی از مجموعه‌ی استاندارد درام باشد یا نباشد) ویژگی برجسته‌ی اکثر موسیقی‌های کلاسیک معاصراست.

بودران یک طبل سنتی ایرلندی است که گاهی اوقات در موسیقی ارکستری استفاده می‌شود، به ویژه هنگامی که آهنگسازان اهل جزایر بریتانیا یا ایرلند هستند. بودران شبیه به ساز تمبورین بدون صدای جلینگ جلینگ است. این ساز با چوبک کوچک نواخته می‌شود. اکثر بودران‌ها هنوز با پوست واقعی بز ساخته می‌شوند.

این ساز با نام «کِتِل درام/ Kettle drum» نیز شناخته می‌شود. مجموعه‌ی این ساز شامل طبل‌های عظیمی است که در مقابل نوازنده قرار می‌گیرند و نوازنده با چکش‌های نمدی به آن‌ها ضربه می‌زند. گام تیمپانی را می‌توان توسط یک پدال پا که سر درام را شل و سفت می‌کند، تنظیم کرد.

این ساز که با نام «باس درام» نیز شناخته می‌شود، یک طبل بزرگ، با صدای عمیق است که روی زمین قرار گرفته و با پدال پا نواخته می‌شود.

«اسنر درام» یک طبل درخشان و شگفت‌انگیز با سیم‌های فلزی (در زیرسطح پایینی آن) است. این ساز معمولا توسط دست غیر عادت نوازنده نواخته می‌شود. اسنر درام‌های بزرگتر که به بدن متصل می‌شوند، پایه‌ی اصلی موسیقی گروه رژه هستند.

یک طبل تام تام، با صدای عمیق و کوک بم است که بر روی پایه و نزدیک به دست غالب نوازنده قرار می‌گیرد.

این جفت طبل تام تام، در بالای «کیک درام» قرار می‌گیرند و صدایی با فرکانس بالاتر از «فلور تام» ایجاد می‌کنند.

تمبورین در خاورمیانه، می‌تواند بخشی از یک مجموعه‌ی درام باشد یا به عنوان یک ساز مستقل عمل کند و یا در بالای «های هَت» قرار گیرد. تمبورین می‌تواند دارای پوسته باشد یا این‌که به طور انحصاری از طریق زنگ‌هایش که دیسک‌های فلزی هستند و در اطراف قاب تنبورین نصب شده‌اند، صدا تولید کند. برخی نوازندگان ساز پاندیرو را انتخاب می‌کنند که از خانواده‌ی نزدیک تمبورین سنتی است. (تفاوت اصلی پاندیرو داشتن قابلیت کوک برخلاف تمبورین است)

یک ساز برزیلی فاقد کوک است که از «باس درام» مشتق شده و با چوبک‌های دستی نواخته می‌شود.

بیشتر سنج‌ها، صفحه‌های خمیده از جنس برنج هستند که در اندازه‌های مختلف ساخته می‌شوند. سنج‌های یک مجموعه‌ی درام؛ «های هَت/ Hi hat»، «سنج راید/ Ride Cymbal»، «سنج کِرَش/ Crash Cymbal» و «اسپلش سیمبال/ Splash Cymbal» هستند که هر کدام بر روی پایه‌ی سنج نصب شده و با ضربه نواخته می‌شوند. سنج‌های ارکستر و گروه رژه در حالت جفت دستی وجود دارند و بر اثر لغزاندن یکی بر روی دیگری صدا ایجاد می‌کنند. سنج های انگشتی، همان‌طور که از نامشان مشخص است، به اندازه‌ای کوچک هستند که بر روی انگشتان نوازنده قرار گیرند.

این ساز که با نام «سنج آنتیک» نیز معروف است، مجموعه‌ای از سنج‌های کوچک دارای کوک است و در همه نوع موسیقی، از موسیقی کلاسیک گرفته تا راک پیشرفته‌ی دهه 1970 یافت می‌شود.

ساز کلاوز تکه‌های چوبی است که بر اثر ضربه، صدا (بدون کوک مشخص) تولید می‌کند. این ساز پایه‌ی موسیقی سالسا است.

این ساز مجموعه‌ای از وودبلاک‌های دارای کوک بوده که در گروه‌های کلاسیک محبوب است.

آگوگو زنگ فلزی (یا جفت زنگ) فاقد کوک است که غالبا در موسیقی سامبا دیده می‌شود.

گانزا جغجغه‌ای فلزی و فاقد کوک است که در برزیل ایجاد شده و در سامبا برزیل محبوب است.

این یک تمبورین بدون پوست است که صدا را از طریق لرزش بدنه و زنگ‌هایش ایجاد می‌کند.

این ساز با نام «لاگ درام/ log drum» نیز شناخته می‌شود. بر خلاف نامش ممبرانفون نیست و در عوض، یک ساز ایدیوفون است که از چوب خالی ساخته شده.

اودو یک ساز ایدیوفون (خودصدا) فاقد کوک بوده که شبیه به یک کوزه توخالی است.

این ساز از «پرو- Peru» می‌آید. یک جعبه‌ی چوبی توخالی است که معمولا در یک طرف، دارای سیم‌های اسنر است. نوازنده روی آن می‌نشیند و توسط دست یا استیک مخصوص کاخن آن را می‌نوازند.

این ساز یک صفحه‌ی فلزی معلق است که در موسیقی کلاسیک غربی و سنتی شرقی یافت می‌شود. ارکسترها به طور خاص از نوعی گانگ، معروف به tam tam استفاده می‌کنند.

ساز ماراکاس از ونزوئلا سرچشمه می‌گیرد اما در سراسر موسیقی آمریکای لاتین محبوب است. این ساز، شیکرهای چوبی با دسته هستند.

ایدیوفون‌های چوبی دستی هستند که به صورت جفت ساخته می‌شوند. وقتی نوازنده دو عدد از آن‌ها را به هم بزند، صدای کلیک ایجاد می‌کنند.

یک ایدیوفون است که از کدوی خشک/ چوب/ فلز/ پلاستیک … ساخته شده و توسط کشیدن چوب یا برس سیمی روی آن نواخته می‌شود.

مدل سنتی این ساز کدوی خشکی است که با توری از مهره‌ها پوشانده شده. منشاء اصلی آن آفریقای غربی بوده و در سنت‌های آمریکای لاتین محبوب است. با تکان دادن این ساز، صدا تولید می‌شود.

این زنگ‌ها، چایم‌های دارای کوکی هستند که توسط استیک نواخته می‌شوند.

امبیرا که بیشتر با نام پیانوی انگشتی آفریقایی شناخته می‌شود، دارای کلیدهای جداگانه‌ای است که نوازنده آن‌ها را فشار داده و رها می‌کند و باعث ارتعاش و تولید صوت می‌شود.

کاباسا نوعی شیکر آفریقایی است که با پیچاندن زنجیرهای فلزی به دور استوانه‌ی چوبی ساخته می‌شود.

زایلوفون سازی کوبه‌ای است که از میله‌های چوبی، مانند صفحه کلید پیانو، ساخته شده است و نوازنده با چکش نمدی به آن‌ها ضربه می‌زند.

ماریمبا یک ساز موسیقی بسیار شبیه به زایلوفون است، اما طیف وسیع‌تر و طنین بیشتری در زیر میله‌های چوبی‌اش دارد.

ویبرافون با اقتباس از زایلوفون، دارای میله‌های فلزی و رزوناتور الکتریکی داخلی است که صدای ساز را پخش می‌کند. ویبرافون در اصل یک ماریمبای فلزی الکتریکی است.

این ساز عضوی کوچکتر از خانواده‌ی زایلوفون و ویبرافون است که دارای میله‌های فلزی کوچک بوده و صدای مشخصی را با رنگ‌های صوتی متنوع تولید می‌کند.

درام فولادی، سازی ایدیوفون است که از یک درام فلزی مقعر ساخته شده. نوازنده می‌تواند با ضربه زدن به قسمت‌های مختلف درام، اصواتی با فرکانس‌های گوناگون ایجاد کند.

زنگ گاو، یک ساز ایدیوفون فلزی توخالی است که نام آن از وسیله‌ی مشابهی که بر گردن برخی گاوهای خانگی آویزان می‌کنند برگرفته شده است.