یوجا وانگ
یوجا وانگ پیانیست جوان چینی است که با وجود سن کم قدرت زیادی در نوازندگی پیانو دارد. او به خاطر آثار و اجراهایش از سونات‌های تک‌نوازی بتهوون گرفته تا موسیقی مجلسی، همواره تحسین شده‌است. وانگ را با عنوان «انگشت‌های پرنده» نیز می‌شناسند زیرا با سرعت بالای انگشتانش می‌تواند قطعه‌های پیچیده‌ی پیانو را بنوازد. این پیانیست پرتوان درباره‌ی شیوه‌ی نوازندگی‌اش می‌گوید:
«من در پی رسیدن به نوعی حالت شیفتگی و هیجان هستم که بر مخاطب اثر بگذارد و احساساتش را برانگیزد. آن نوع موسیقی باشد که همانند سیل، شنونده را با خود می‌برد.»
یوجا وانگ در سن بیست سالگی اندکی قبل از اجرای مارتا آرگریچ در بوستون جایگزین او شد. این هنرمند در تک‌نوازی در یک پیانو کنسرتو با جان آدامز همکاری کرده است.
بنجامین گروسنور
گروسنور در سال ۲۰۰۴ در رقابت موزیسین جوان بی‌بی‌سی در یازده سالگی وقتی که یک کودک نابغه بود جایزه برد. او در هنر خود آمیزه‌ای از زیبایی، درخشش، حساسیت بود و این‌ها در کنار صدای زیبای سازش از او هنرمندی خوش‌نام ساخته بود.
دانیل تریفونوف
یوگنی کیسین
او از همان کودکی نبوغ خود را به کشور خودش روسیه و کشورهای غربی ثابت کرد. کیسین کسی بود که در کنسرت‌های پرومناد بی‌بی‌سی اولین رسیتال تک‌نوازی پیانو را اجرا کرد. نوازندگی او به‌واسطه‌ی جریان شاعرانه، عمق کیفیت صدا و گام‌های ذهنی، متمایز شده‌است.
آلفرد برندل
برندل، پیانیست کلاسیک‌کار اتریشی است که به‌واسطه‌ی اجراهایش از موزیسین‌های کلاسیک مثل بتهوون،شوبرت، هایدن و موتسارت معروف است. اگرچه در کارنامه‌اش اجرای آثار قرن بیستمی کم است اما همواره در نواختن آثار شونبرگ پیش‌گام بود.
برخی منتقدان نوازندگی برندل را صرفا مغزی (و خالی از احساس) می‌دانند. خودش معتقد است که نوازنده در قبال آهنگ‌ساز مسئولیت دارد و باید به خواسته‌های او احترام بگذارد.
عمر اجرای موسیقی در این موزیسین ۹۰ ساله به پایان رسیده اما او همچنان در ارائه‌ی سخنرانی‌هایی درباره‌ی بتهوون، شوبرت و… فعال است.
مارتا آرگریچ
مارتا آرگریچ پدیده‌ای در جهان پیانو در سال ۱۹۶۴ جایزه شوپن را در سن ۲۴ سالگی از آن خود و همه را شگفت‌زده کرد. امروز او مهمترین پیانیست زنده در جهان است که بلیت کنسرت‌هایش در دقایق اول به فروش می‌رسد. تکنیک درخشان و استثنایی وعواطف عمیق، او را به الگویی در سطح جهانی بدل کرده است. آرگریچ در نقاط مختلف جهان به اجرای موسیقی پرداخته و بیشتر با موسیقی مجلسی همکاری کرده‌است. برای آشنایی بیشتر با آرگریچ اینجا را بخوانید.
گلن گولد
امیل گیللس
صدای ساز گیللس مخصوص خودش بود و در دامنه و غنای خاصی که داشت ارکسترال بود. گیللس به‌خاطر بازی در فیلم‌های بتهوون و برامس تحسین شد. مهمترین اثر ضبط‌شده‌ی او «قطعه‌های شاعرانه» از ادوارد گریگ است.
امیل گیللس را ازمهم‌ترین پیانیست‌های قرن بیستم می‌دانند.
دینو لیپاتی
لیپاتی از محبوب‌ترین پیانیست‌های کلاسیک بود که عمر کوتاهش دنیای پیانو را ناکام کرد. آثار او نمایان‌گر عشقی عمیق به موسیقی است و با داشتن زیبایی ساده و خالص، بی‌تکلفی در آن‌ها موج می‌زند.
بخت یار این موزیسین مستعد نبود. جنگ جهانی دوم در کار حرفه‌ای او وقفه انداخته بود و نیز بیماری زودهنگامش باعث شد که او نهایتا پانزده سال بتواند به کار موسیقی بپردازد. او هنگام اجرای آخرین رسیتال خود چنان بیمار بود که نتوانست آخرین والس شوپن را بنوازد و به‌ناچار قطعه‌ای جایگزین آن کرد.
گریگوری سکالوف
سکالوف میراث‌دار پیانیست‌های دوران اتحاد جماهیر شوروی است. او در شانزده‌سالگی جایزه‌ی رقابت چایکوفسکی در مسکو را از آن خود کرد. سکالوف سال‌ها اجازه‌ی سفر نداشت و زمانی طول کشید تا خارج از مرزهای کشور خود شناخته شود. اما در نهایت به شهرتی دیرهنگام اما عمیق دست یافت به‌حدی که امروزه هوادارانش او را بهترین پیانیست می‌دانند. سکالوف تنوع رنگ‌به‌رنگی از رپرتوار و تخیل صوتی دارد. بیشتر آثار ضبط‌شده‌اش اجراهای زنده هستند.