فیلم «معشوق جاودان» محصول ۱۹۹۴ به کارگردانی برنارد رز زندگی لوودیگ وان بتهوون را به تصویر می‌کشد. در این فیلم گری اولدمن نقش بتهوون را بازی می‌کند.
او به گفته‌ی خودش درباره‌ی شخصیت بتهوون تحقیق و بررسی زیادی انجام داده و در هنگام ضبط این فیلم، به مدت شش هفته تمرین نواختن پیانو می‌کرده است. اولدمن تمام قطعه‌های مربوط به نقش بتهوون را خودش نواخته است.
فیلم با مراسم مرگ بتهوون آغاز می‌شود. وارثان او بر سر اموالش نزاع می‌کنند تا اینکه یکی از دوستانش به نام آنتوان شیندلر دست‌خطی از او پیدا می‌کند و تصمیم می‌گیرد به خواسته‌ی بتهوون پس از مرگ او عمل کند. این دوست، شینلدر کسی است که سودای موسیقی در سر دارد. او به وین می‌رود و در اجرای زنده‌ی یکی از سونات‌های بتهوون به طرز غیرمنتظره‌ای او را ملاقات می‌کند. بتهوون به او می‌گوید که این سونات را برای یک معشوق نوشته است. پس از مرگ بتهوون، شیندلر نامه‌ای از او پیدا می‌کند که خطاب به معشوق جاودان نوشته شده است. در این نامه بتهوون همه‌ی دارایی خود را پس از مرگ به معشوق جاودان خود بخشیده است. شیندلر به دنبال یافتن جواب این سوال که محبوب جاودان کیست و برای ادای دین خود به بتهوون به همه‌ی آشنایان و معشوقه‌های بتهوون سر می‌زند.
سکانسی تاثیرگذار از فیلم «معشوق جاودان»
این‌جا بتهوون ناشنوا است. دختری که دوستش دارد به پدرش قول داده که ثابت کند بتهوون با وجود ناشنوایی هنوز می‌تواند کار کند. تنها در این صورت است که پدرش با ازدواج او با بتهوون موافقت می‌کند. دختر در ابتدا از شنیدن نت‌های نامنظم ناامید می‌شود. اما پس از آن می‌بیند که بتهوون قطعه‌ی جدیدی (سونات مهتاب) را می‌نوازد.
نقدها و یادداشت ها
این فیلم از مخاطبان شرکت سینماسکور رتبه ی A را دریافت کرده است.
یک منتقد آمریکایی معتقد است قطعه‌های بی‌نظیری از بتهوون برای این فیلم انتخاب شده‌اند و نیز گری اولدمن برای نقش بتهوون یک انتخاب فوق‌العاده است. او به‌خوبی نقش بتهوون مغرور و زودجوش را در این فیلم بازی کرده است. البته او معتقد است این فیلم بیشتر یک داستان گمان‌آلود است و در آن از شور و حرارت و جذابیت آمادئوس (زندگی‌نگاره‌ی موتسارت) خبری نیست.
یک منتقد دیگر درباره‌ی بازی اولدمن می گوید: او به شیوه ای باورپذیر چهره ی درخشان بتهوون را به ما ارائه می دهد که با ناشنوایی و غول های دیگر در زندگی خود در ستیز است. وبسایت MSN در یک نوشته ی عمومی در سال 2010 نوشت:
بازی اولدمن توصیف ناپذیر است. او چنان با شور و اشتیاق در نقش خود غرق شده که مخاطب درد بتهوون را با همه ی وجود حس می کند. درد ناشنوا شدن و نیز اندوه ناشی از اینکه نمی تواند برادرزاده ی خود را به عنوان یک موزیسین تربیت کند.
