ادوین گوردون، استاد دانشگاه کارولینای جنوبی، می‌گوید که یادگیری موسیقی نباید با نت‌خوانی و یادگیری تئوری موسیقی آغاز شود، بلکه باید با درگیری خلاقانه و فعالانه با صوت آغاز شود.
پروفسور گوردون طی تحقیقات خود دریافت که کودکان باید از زیر یک سالگی در معرض موسیقی قرار بگیرند و با آن آشنا شوند. اگر کودکان تا ۱۸ ماهگی در معرض موسیقی قرار بگیرند، آماده می‌شوند تا چیزهای بیشتری از دنیای موسیقی یاد بگیرند. در غیر این صورت کودک تنها در معرض اصوات زبانی قرار می‌گیرد و روی آن متمرکز می‌شود، همین باعث می‌شود که داده‌های موسیقایی برای او در درجه پایین‌تری از اهمیت قرار بگیرند.
دکتر گوردون درباره مفهومی صحبت می‌کند که آن را «توانایی دریافت موسیقی» می نامد. او در توضیح این مفهوم اضافه می‌کند:
فرآیند شنیدن و پردازش اصوات موسیقایی شبیه است به فعالیت مغز هنگامی که در حال دریافت داده‌های زبانی است.
مطابق با روش آموزش پروفسور گردون، مربیان موسیقی در فرآیند تدریس خودباید روی توانایی شنیدن کودکان کار کنند.درهر مرحله از فرآیند رشد، کودک باید در معرض موسیقی زنده‌ای قرار بگیرد که توسط بزرگسال نواخته می‌شود. این موسیقی می‌تواند شامل اجرای ملودی‌های ساده و کوتاه شود. کار کردن به طور جداگانه روی درک تونالیته، درک نظم صداهای یک گام، و حس ضرباهنگ، کودکان را توانا می‌کند تا تفاوت‌ها را بهتر تشخیص بدهند و بتوانند روی جزئيات متمرکز شوند. این موضوع توانایی آن‌ها را در درک کلیات مختل نمی‌کند.
خصوصیت بسیار با اهمیت در کلاس‌هایی که بر مبنای روش گوردون کار می‌کنند این است که اجرای موسیقی با حرکت ممتد و ملایم بدن نیز همراه است. این موضوع باعث می‌شود که حس فضا، جریان و سرعت به نحو بهتری در کودک شکل بگیرد.
منبع:
musiconclub
