دلفین ها حیوانات بسیار باهوشی هستند. آنها پیوندهای اجتماعی محکمی دارند، همواره به استفاده از ابزارها و حتی سوگواری مردگان خود مشهور بوده‌اند. آنها می توانند لیستی از اشیاء را حفظ کنند، روتین‌ها را یاد بگیرند، و برای سرگرمی با ماهی پفکی بازی کنند.
حس شنوایی دلفین‌ها
یکی از قوی ترین نشانه‌های هوش دولفین‌ها این است که با استفاده از صدا ارتباط برقرار می کنند. دلفین ها وقتی با یکدیگر صحبت می‌کنند، درست مانند انسان‌ها جمله می‌سازند! آنها از صداها – کلیک و سوت – برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده می‌کنند.
آنها می‌توانند امواج صوتی با بسامدهایی بیشتر از محدوده‌ی شنوایی انسان را بشنوند. دلفین‌ها به بسامدهای پایین (کمتر از ۵۰۰ هرتز) حساس نیستند ولی تا ۱۰۰ کیلوهرتز را به خوبی تشخیص می‌دهند. آنها در مقایسه با انسان، توانایی بیشتری در تشخیص بسامدهای گوناگون و تعیین فاصله‌های زمانی دارند.
صدای زیر آب با صدایی که در هوا می شنویم بسیار متفاوت است. صدا در آب بسیار سریع‌تر منتقل می‌شود.
در آب صدا حتی بسیار بهتر از نور جابه‌جا می‌شود. کشتی‌ها نیز برای حس کردن محیط آبی پیرامون خود از صدا استفاده می‌کنند.
اندام شنوایی دلفین‌ها
اندام‌های شنوایی دلفین‌ها با پستانداران روی خشکی، کاملا متفاوت است. آنها دو سوراخ ساده، بدون برآمدگی به بیرون، درست در کنار چشمان خود دارند. بسیاری از مردم فکر می کنند این روزنه ها گوش آن‌هاست، که تا حدودی درست است. دولفین‌ها از این سوراخ‌ها برای گوش دادن به صداهای بالای سطح آب استفاده می‌کنند، اما وقتی زیر سطح آب هستند چطور؟
پاسخ این است که آنها صداهای زیر سطح آب را با فک و پیشانی می‌شنوند. مجرای هوا در داخل گوش، صدا را به طور موثر در زیر آب منتقل نمی‌کند. به همین دلیل، دلفین ها نوع خاصی از چربی در پیشانی خود دارند که اندامی به نام خربزه‌ای(Melon) را ایجاد می‌کند. این چربی در مجرای شنوایی آنها نیز وجود دارد و به فک پایین حیوان متصل می شود. هنگامی که صدا با فک پایین برخورد می کند، ارتعاشات را به خربزه‌ای منتقل می‌کند. خربزه‌ای سیگنال‌هایی را به مغز منتقل می‌کند که به دلفین اجازه می‌دهد بشنود.
دلفین‌ها این اندام‌ها را برای کمک به دریافت صداها توسعه دادند، اما این اندام‌ها بسیار پیشرفته‌تر از آن چیزی هستند که در دیگر حیوانات دریایی یافت می‌شود.
نهنگ ها، خویشاوند نزدیک دلفین‌ها، به صداهای خوش‌آهنگ خود در زیر آب شهرت دارند. دلفین‌ها نیز مانند نهنگ‌ها صداهایی تولید می‌کنند. آنها دو نوع صدا تولید می کنند: صداهای پژواک و اجتماعی.
دلفین ها از پژواک برای «دیدن» اطراف خود استفاده می‌کنند. آنها با استفاده از مجرای بینی صداهایی را از نزدیک خربزه‌ای خود منتشر می‌کنند. خربزه‌ای همچنین به بیرون راندن صدا به داخل آب کمک می کند. صداهای تولید شده از اینجا فرکانس های بسیار بالایی دارند و وقتی با اشیاء برخورد می‌کنند، منعکس می‌شوند و به سمت دلفین‌ها برمی‌گردند. دلفین ها با استفاده از این صداها یک تصویر سه بعدی در سر خود می‌سازند که به آنها کمک می کند محیط اطراف خود را درک کنند و غذا پیدا کنند.
به طور کلی، دلفین‌ها توانایی‌های شگفت‌انگیزی در بهره‌گیری از صداها به منظور شناخت جهان اطراف خود دارند و تولید صداهای گوناگون به آن‌هاامکاناتی قوی‌تر از بینایی در ایجاد تصویر ذهنی از جهان پیرامونشان داده است.
دلفین ها صداهای اجتماعی نیز تولید می‌کنند، یعنی با یکدیگر صحبت می‌کنند. آنها از دو نوع صدا استفاده می‌کنند: سوت و کلیک. این صداها در ترکیب‌ها و فرکانس‌های مختلف به برقراری ارتباط کمک می‌کنند و اغلب مانند یک نوع موسیقی اصیل به نظر می‌رسند.
ما نیز از صدا برای برقراری ارتباط استفاده می‌کنیم. ما از زبان، دندان‌ها، لب‌ها و حنجره‌ی خود برای ساختن کلمات استفاده می‌کنیم. اما استفاده‌ی دیگری که ما از صدا می‌کنیم موسیقی است. هنگام پخش موسیقی از نت‌ها و ضرب‌های مختلف استفاده می کنیم. موسیقی بسیار شبیه به نحوه‌ی صحبت دلفین‌ها است، زیرا شامل تغییراتی در فرکانس (نت) و سرعت (ضربه‌ها) است.
دلفین‌ها و موسیقی
اما دلفین‌ها چه واکنشی به موسیقی ما نشان می‌دهند و رابطه‌ی آنها با موسیقی چگونه است؟
برای پاسخ به این سوال به دهه‌ی ۱۹۸۰ در باهاما می‌رویم. هنگامی که ریچارد فلدمن قایق خود را به داخل اقیانوس برد، آب شفاف بود. در قایق او یک گروه موسیقی زنده با فلوت، گیتار، سازدهنی و غیره ایستاده بود. آنها اجرای خود را آغاز کردند، اما این اجرا برای انسان‌ها نبود، بلکه برای یک دلفین مادر و نوزادش بود که در دریا دیده شده بودند.
این بخشی از پروژهی دلفین بود. دانشمندان در همین اکتشاف یک هیدروفون (یک میکروفون زیر آب) را در اقیانوس پایین آوردند و سپس شروع به پخش موسیقی زنده از طریق بلندگوها در زیر آب کردند. همزمان با پخش موسیقی، جفت مادر و نوزاد با پنج دلفین دیگر همراه شدند و مدام دور قایق می‌چرخیدند. حتی زمانی که غواصان وارد آب می‌شدند، آنها در همان نزدیکی می‌ماندند. نوازندگان کاست‌های مختلف والس‌های اشتراوس و کنسرت‌های راوی شانکار را می‌نواختند و به نظر می‌رسید دلفین‌ها بسیار از آن لذت می‌بردند.
در سال ۲۰۲۱، در پروژهی دیگری به نام «Flippers and Flutes» دانشمندان کاری شبیه به پروژهی دلفین انجام دادند. آنها در این پروژه از سازهایی با دامنه‌ی صدای بالا مانند فلوت، پیکولو و ریکوردر چوبی هندی استفاده کردند. صدای این سازها شبیه صداهایی بود که دلفین‌ها هنگام برقراری ارتباط استفاده می‌کردند. دانشمندان علاقه مند بودند ببینند واکنش دلفین‌ها را به این موسیقی چیست.
طبق مشاهدات پژوهش‌گران، دلفین‌ها فعالیت صوتی بالایی داشتند و از سوت‌های زیادی استفاده کردند. ضمن این‌که به قایق نزدیک می‌شدند و تعامل می‌کردند.
این دو پژوهش نشان می‌دهد که دلفین‌ها موسیقی را دوست دارند. آنها به طور واضح، به صداهای زیر، واکنش نشان می‌دهند. زیرا به زیر و بمی صدای آنها نزدیک‌تر است.
دریافتن این‌که دلفین‌ها چه واکنشی به موسیقی نشان می‌دهند می تواند به ما کمک کند تا بفهمیم این موجودات بسیار باهوش چگونه زندگی می‌کنند. مطالعه و شناخت این آب‌بازسانان در طبیعت بسیار سخت است، بنابراین یادگیری درباره‌ی نحوه‌ی جذب آنها و مشاهده‌ی رفتارشان بسیار مهم است.
Nice post. I learn something totally new and challenging on websites
very informative articles or reviews at this time.