آلبرتو خیناسترا-

آلبرتو خیناسترا، موسیقی دان آرژانتینی

آلبرتو خیناسترا از برجسته‌ترین آهنگسازان آمریکای لاتین در قرن بیستم، در سال 1916 در بوئنوس آیرس به دنیا آمد. خیناسترا آموختن پیانو را از 7 سالگی آغاز کرد. در 22 سالگی از کنسواتوار ملی بوئنوس آیرس فارغ التحصیل و در سال 1941 وقتی 25 ساله بود استاد آنجا شد. در همان سال با پیانیستی به نام مرسده دو ترو ازدواج کرد و اولین شاگرد خصوصی آهنگسازی‌اش را گرفت. آن شاگر آستور پیاتزولا بود که استادش را |«معلمی عالی، بسیار درون‌گرا و همیشه سیاه‌پوش توصیف کرد.» خیناسترا در سال 1945 با خانواده اش به ایالات متحده رفت و در مرکز موسیقی برکسر در تنگل وود از آرون کوپلند درس گرفت. او از سال 1963 تا 1971 مدیریت مرکز پژوهش‌های عالی موسیقی در آمریکای لاتین را بر عهده داشت. این مرکز مشوق رویکرد آوانگارد به موسیقی بود. اعضای خارجی هیئت علمی در این مرکز آهنگسازان مشهوری مانند آرون کوپلند بودند. در سال 1947 آلبرتو به آرژانتین بازگشت و در چندین مدرسه معتبر موسیقی تدریس کرد، اما به واسطه مخالفتش با حکومت، دو بار طی دهه های 1940 و 1950 مجبور به استعفا از سمت‌های آکادمیک شد. او در سال 1965 از همسر اولش جدا شد و پس از آن با یک زن نوازنده ویولن‌سل به نام ارورا ناتولا (Aurora Natola) ازدواج کرد و برای او سوناتی برای پیانو و ویولن‌سل نوشت.

موسیقی خیناسترا ریتم های نیرومند، ضربان قوی و بافت ارکستری متراکم دارد. سوییت استانسیا یکی از آثار اولیه خیناسترا و مشهورترین اثر او است که ریشه در سنت موسیقی فولک آرژانتینی دارد. او از دهه 1950 مانند بسیاری از آهنگسازان این دوره به نظام دوازده صوتی شونبرگ روی آورد و اولین بار در سونات پیانو شماره 1 (1952) و سپس در آثار بعدی اش در آن استفاده مرد و طی 12 سال آخر زندگی اش که در سوییس گذشت، بسیاری از آثار نوآورانه اش را ساخت.

خیناسترا از کودکی مجذوب صداهای کوبشی شد. او در اواخر عمر، این خاطره را از کودکی اش تعریف کرد:

یک روز به آشپزخانه رفتم و با دیگ و قابلمه و هر چیز که دستم رسید شروع به نواختن کردم. یک ارکستر آشپزخانه ای! تنبیه شدم. آن ها نمی دانستند که ریشه پانامبی و استانسیا (اولین آثارش برای باله) در همان چیزهایی که آن روز می‌نواختم بود.

موسیقی خیناسترا از دهه 1950 خارج از زادگاهش جلب توجه و تا دهه 1960 چنان اعتباری نصیب او کرد که سه اپرای او دن رودریگو (1964)، بومارتسو (1967) و بئاتریس چنچی (1971) در ایالات متحده به صحنه برده شدند، در حالی که رییس جمهور آرژآنتین آن ها را بیش از حد درگیر مضامین جنسی تشخیص داد و اجرایشان را ممنوع کرد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *