جمله‌ای از بتهوون نقل می‌شود که گفته است: «پیانو یک ساز ناکافی هست و ناکافی می‌ماند.» بتهوون با سازهای مختلفی کار می‌کرد. از زمان ورود او به عرصه‌ی نوازندگی پیانو تا پایان عمرش، در ساختار ساز پیانو تغییراتی ایجاد شد. بتهوون که مدام دنبال سازی با صدای بهتر بود از این تغییرات استقبال می‌کرد، اما در نهایت، هیچ‌کدام از این پیانوها نتوانست رضایت او را جلب کند.
در زمان بتهوون، یعنی زمانی که موسیقی و دیگر هنرها به سمت رمانتیسم می‌رفتند، ساز پیانو نیز در حال تغییر بود.
زمانی که بتهوون آثار متأخر خود را نوشت، تعداد کلاویه‌های پیانو افزایش یافته بود و یک اکتاو (۱۲ نت) به کلاویه‌های بالایی اضافه شده بود.
پدال پیانو ابتدا در انگلستان و سپس در وین تکامل یافت. آخرین پدال سمت راست، که امروزه به آن پدال ساستین می‌گویند باعث امتداد و ادامه‌ی صدا می‌شود، فارغ از این‌که دست‌ها روی کلاویه‌های پیانو مشغول چه کاری هستند. عملکرد پدال‌ها در ابتدا توسط زانو کنترل می شد. با بزرگ‌تر شدن سازها این عملکرد به سمت پا حرکت کرد. این تغییر در اواخر عمر بتهوون اتفاق افتاد.
بتهوون انجام‌دهنده‌ی این تغییرات نبود، اما از آن‌ها استقبال می‌کرد. او یک پیانو با صدای “بلندتر” می‌خواست. بله، او داشت شنوایی خود را از دست می داد و بسیاری اوقات چون صدای پیانوها را نمی‌شنید به آن‌ها ضربه می‌زد و آن‌ها را می‌کوبید. اما او قطعه‌های موسیقی قدرت‌مند و چالش برانگیزی هم می نوشت و از این رو نیز پیانویی با صدای بهتر و بلندتر می‌خواست.
بتهوون در سال ۱۷۹۶، در سن بیست و شش سالگی، در نامه‌ای خطاب به یک سازنده‌ی پیانو نوشت:
«اغلب فکر می‌کنیم که داریم به صدای چنگ گوش می‌دهیم»
توسعه‌ی پیانو در طول سی سال بعد قابل توجه بود، اما این تغییرات با پیچیدگی‌های زیادی همراه بود. پیانوسازهای انگلیسی شروع به ساخت سازهایی با صدای بزرگ‌تر (وسیع‌تر) کردند، اکشن پیانو محکم شده بود، اما فشردن کلاویه‌ها نیز سخت‌تر. با وجود این‌که صدای پیانوهای انگلیسی بلندتر بود، اما بتهوون همان پیانوهای وینی با اکشن سبک و نرم را بیشتر می‌پسندید. به‌نظر او پیانوهای انگلیسی قابل نواختن نبودند.
او اندکی قبل از مرگش گفت: “پیانو یک ساز ناکافی هست و باقی می‌ماند.”
پیانو مدرن با صدای وسیع دو سال قبل از مرگ بتهوون به عرصه‌ی رقابت پیانوهای موجود آمد. یک قاب فلزی داخلی یک‌تکه باعث شده بود که این ساز بسیار قوی‌تر شود، کشش بیشتری روی سیم‌ها ایجاد شود و در نتیجه حجم صدای بیشتری ایجاد کند.
در هر حال صدای پیانو باید بلندتر می‌شد زیرا تماشاچیان در سالن‌های اجرای موسیقی رو به افزایش بودند. در زمان بتهوون، ممکن بود صدها نفر در اجرای موسیقی شرکت کنند. امروزه در سالن‌های بزرگ کنسرت، هزاران تماشاچی وجود دارد. صدای پیانوها فوق‌العاده است و اکشن آن سخت‌تر. اما آیا این پیانوها مورد پسند بتهوون واقع می‌شدند اگر که او زنده بود؟