کولت ماز، پیانیست فرانسوی، که تنها چند هفته قبل از شروع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ به دنیا آمد، در آستانه‌ی انتشار آلبوم جدیدی از اجراهای خود است.
این آلبوم که نام مناسبی هم دارد (صد و هشت سال پیانو)، در بهار امسال منتشر خواهد شد.
آلبوم کولت ماز شامل اجرای قطعه‌هایی از گرشوین، پیاتزولا، شومان و دبوسی است.
کولت تحصیلات خود را در زمینه‌ی پیانو از سن کم آغاز کرد. او در پانزده سالگی در مدرسه‌ی موسیقی پاریس با نام Ecole Normale de Musique de Paris شرکت کرد و نزد آلفرد کورتو و نادیا بولانژه درس‌هایی آموخت. سال‌ها بعد نیز در مدرسه و کنسرواتوار بانیو مشغول تدریس شد.
ماز درباره‌ی زندگی و تجربیات خود با نشریه‌ی فرانسوی فیگارو گفت‌وگو کرده و حتی از تجربه‌اش به عنوان یک پرستار در طول جنگ جهانی دوم سخن گقته است.
این پیانیست علاقه‌مند، اکنون در سن ۱۰۸ سالگی در زادگاهش پاریس در آپارتمانی مشرف به رودخانه‌ی سن زندگی می‌کند و در آن‌جا چهار تا پنج ساعت در روز تمرین می‌کند. او صاحب سه پیانو مختلف است: یکی که از سن ۱۸ سالگی داشته است، دیگری که بی صدا است و یک پیانوی Steinway.
او در مصاحبه‌ی خود می‌گوید:
«من جوان هستم! کسانی هستند که همیشه جوان هستند، از همه چیز شگفت‌زده می‌شوند، و افرادی هم هستند که از همه چیز خسته می‌شوند و هرگز چیزی را دوست نداشته‌اند، حتی معشوق خود را!»
مطمئناً یک پیانیست 108 ساله باید با مشکلات دست و مچ دست و پنجه نرم کند. اما او ظاهرا جور دیگری است:
«من در جوانی زیاد رقصید‌ه‌ام. فکر می‌کنم باید ماهیچه‌هایم، شکمم، ران‌ها و بازوهایم را احساس کنم. همه‌ی این‌ها باید زنده باشند.» او در ادامه می‌گوید: « پیانو زندگی من است. پیانو یک دوست است که من احتیاج دارم احساسش کنم و به صدایش گوش کنم.»