اپرا بوفا، نام ژانری از اپرا است که نخستین بار به‌عنوان یک توصیف غیر رسمی از اپراهای کمیک ایتالیایی به کار می‌رفت. ویژگی بوفا در ابتدا، لهجه‌های محلی، کلام ساده و انتخاب واضح واژگان بود.
در اپراها شخصیت‌های کمیک، همیشه وجود داشتند. اما در اوایل قرن هجدهم اپرا بوفا به عنوان یک ژانر مجزا ظاهر شد.
در حالی که سریال اپرا یک سرگرمی بود که برای پادشاهان و اشراف ساخته می‌شد و آن‌ها را به تصویر می‌کشید، اپرا بوفا برای مردم عادی با مشکلات رایج تر ساخته می شد و ژانری بود که مردم عادی می‌توانستند راحت‌تر با آن ارتباط برقرار کنند.
در اپرا بوفا، هرگز اثری از ادبیات رسمی و فاخر دیده نمی‌شد و در عوض پر بود از دیالوگ‌های طبقه‌ی پایین جامعه و گویش‌های محلی. کاراکترها در اپرا بوفا، عمدتا از کمدی ایتالیایی dell`arte برگرفته می‌شدند. Il mondo abbattuto اثر نیکولا سابینی در ناپل بسیار موثر بود و به‌خاطر استفاده از هر دو گویش ناپلی و توسکانی مورد توجه واقع شد.
در اوایل قرن هجدهم، اپراهای کمیک اغلب به صورت میان‌آهنگ‌های کوتاه و تک‌پرده‌ای معروف به اینترمزو ظاهر می‌شدند که در بین اجراهای سریال‌های اپرا اجرا می‌شدند. با این حال، کمدی های اپرائی مستقلی نیز وجود داشت. La serva padrona، اثر جیوانی باتیستا، یکی از اینترمتزوهایی است که هنوز هم اجرا می‌شود و نمونه‌ای عالی از این سبک است.
پرگولسی، اساندرو اسکارلاتی، نیکولا لوگروسینو و بالداسار گالوپی، چند آهنگ‌ساز مهم اپرای بوفا بودند که همگی در ناپل و ونیز مستقر بودند.
در سال ۱۸۹۳ اپرای کمیک مشهوری به نام فالستاف، اثر جوزپه وردی آهنگ‌ساز و اپرانویس برجسته‌ی ایتالیایی روی صحنه رفت. هرچند که این ژانر در اواسط قرن نوزدهم رو به افول می‌رفت.
در دوران رمانتیک از اهمیت اپرا بوفا کاسته شد. فرم‌های اپرا آزادتر از آن شده بودند که از یک اثر جدی انتظار می‌رود.