سمفونی شماره 6 چایکوفسکی که با نام “سمفونی پاتتیک” نیز شناخته می‌شود، یکی از مهم‌ترین و پر احساس‌ترین آثار سمفونیک در موسیقی کلاسیک به حساب می‌آید.
این سمفونی از چند جهت اهمیت دارد:
عمق عاطفی
سمفونی شماره ۶ به شدت عاطفی و عمیق است و توانایی آن در برانگیختن طیفی از احساسات در شنونده شناخته شده است. چایکوفسکی این سمفونی را با مبارزات شخصی و آشفتگی درونی خود آمیخت و آن را عمیقاً شخصی و درونی کرد.
کاوش در احساسات انسانی
این سمفونی از مضامین ناامیدی، تراژدی و در نهایت پذیرش سخن می‌گوید. به پیچیدگی‌های روان انسان می‌پردازد و حالات عاطفی مختلف و تجربیات جهانی انسان از رنج و اشتیاق را به نمایش می گذارد.
نوآوری در ارکستراسیون
سمفونی شماره ۶ چایکوفسکی تسلط او را در ارکستراسیون نشان می‌دهد. او بافت‌های موسیقی جدید، ترکیب‌های ساز و کنتراست‌های جسورانه را امتحان کرد و یک منظره‌ی موسیقایی غنی و جذاب خلق کرد.
ساختار رسمی
این سمفونی از قانون سنتی سمفونی که شامل چهار موومان است پیروی می‌کند. چایکوفسکی به‌طرز ماهرانه‌ای همزمان از این ساختار سنتی پیروی می‌کند و سفری احساسی را بیان می‌کند که از ابتدا تا انتها مخاطب را با خود همراه می‌سازد.
زمینه تاریخی
سمفونی شماره ۶ از آن جهت حائز اهمیت است که آخرین کار تکمیل‌شده چایکوفسکی قبل از مرگ نابهنگام او بود. این سمفونی، نخستین بار کمتر از یک هفته قبل از مرگ او منتشر شد و در هاله‌ای از رمز و راز و تراژدی باقی ماند.