بتهوون این سونات را در سال ۱۸۰۱ و در دوران سی‌سالگی خود نوشت و یک سال بعد آن را به یکی از شاگردانش که نجیب‌زاده‌ای اتریشی به نام جولیتا گویشاردی بود تقدیم کرد.
نام این قطعه در ذهن بتهوون نه «سونات مهتاب» که سونات پیانو شماره چهارده بود.
ماجرا از این قرار است که یک منتقد آلمانی موسیقی (لودویگ رلشتاب) پنج سال پس از درگذشت بتهوون، موومان آغازین آن را به سوسو زدن مهتاب از «دریاچه لوسرن» تشبیه کرد و نامی جاودان بر این قطعه نهاد:
«این سونات برای بتهوون، یادآورِ دریاچهٔ لوسرن در سوئد بود که نور ماه در آن منعکس می‌شده است؛ و این تنها دلیل من برای نام‌گذاری این عنوان بر روی سونات شماره ی ۱۴ پیانو بتهوون است.»
این سونات از سه موومان تشکیل شده است:
- آداجیو سوستنوتو (Adagio sostenuto) (مدت زمان: شش دقیقه) بعضی موزیسین‌ها این موومان را شبیه موسیقی سوگ می دانند و برخی افراد به خاطر آرامش و سکونش آن را مناسب برای شنیدن قبل از خواب. این موومان طیف وسیع شنوندگان خود را عمیقا تحت تاثیر قرار داده است. هکتور برلیوز آهنگساز فرانسوی می گوید: «این موومان از آن اشعاری است که زبان انسان نمی داند چطور آن را وصف کند.» کارل چرنی موزیسین آلمانی آن را صحنه ای شبانه می داند که در آن صدایی غم انگیز و شبح وار از دور به گوش می رسد. این موومان در زمان بتهوون بسیار معروف بود، تا آنجا که خود بتهوون دلسرد شده و به چرنی گفته بود: «مطمئنا من کارهای بهتری هم دارم!»
- آلگرتو (Allegretto) (مدت زمان: دو دقیقه و دوازده ثانیه) این موومان کوتاه موومان های اول و سوم را به هم وصل می کند و کم کم مخاطب را از فضای آرام موومان اول دور و برای شنیدن موومان سهمگین آخر آماده می کند.
- پرستو آجیجاتو (Presto agitato) (مدت زمان: هشت دقیقه و چهارده ثانیه)
موومان آخر این سونات یک موومان نفس گیر و وزین ترین و مهمترین موومان این سونات است. اجرای تاثیرگذار این اثر نیازمند نوازندگی ماهرانه و استقامت زیاد است و در مقایسه با موومان های اول و دوم استفاده از تکنیک های بیشتری را می طلبد. چارلز روزن درباره این موومان می گوید: «این موومان در نشان دادن احساسات و عواطف افسارگسیخته ترین است. حتی امروزه پس از گذشت 200 سال وحشی خویی نهفته در این قطعه خیره کننده است.»
منابع