موسیقی رگتایم (Ragtime)، پیش درآمدی برای موسیقی جاز، شکلی شاد و سنکپ دار از موسیقی عامه‌پسند آمریکایی است که در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم رشد کرد.
«رگتایم» چیست؟
رگتایم یک سبک موسیقی آمریکایی است که در دهه‌ی 1890 از هر دو سبک اروپایی و آفریقایی ایجاد شد و بیشتر توسط هنرمندان سیاهپوست آمریکایی اجرا می‌شد. آهنگسازان رگتایم، مانند؛ «اسکات جاپلین» (Scott Joplin)، «جیمز اسکات» (James Scott) و «جوزف لمب» (Joseph Lamb)، آهنگ‌های ماندگاری را خلق کردند که مملو از ریتم‌های سنکپ دار، توالی پیچیده‌ی آکوردها و ملودی‌های به یاد ماندنی بود. آهنگ‌های رگتایم آن‌ها الهام‌بخش ترانه سرایان و آهنگسازان Vaudeville و Broadway و هم‌چنین گروه‌های موسیقی جاز اولیه بود.
تاریخچه‌ای مختصر
آهنگسازان اولیه‌ی رگتایم، هم از موسیقی گروه مارش (مخصوصا راهپیمایی‌های محبوب «جان فیلیپ سوزا») و هم از موسیقی مینسترل ( که اغلب توسط نوازندگان سفیدپوست با چهره‌ی سیاه اجرا می‌شد) الهام گرفتند (مینستر: دوره گرد). با وجود تأثیرات این هنرمندان سفیدپوست، رگتایم در دست آهنگسازان سیاهپوست آمریکایی که در اواخر قرن بیستم کار می‌کردند، شکوفا شد.
- آهنگسازی رگتایم: «اسکات جاپلین»، نوازنده‌ی پیانو، استانداردهایی را برای آهنگسازان رگتایم تعیین کرد. جاپلین آثار کلاسیک رگتایم، مانند؛ «Maple Leaf Rag» و «The Entertainer» را ساخته است. جاپلین که در Texarkana در تگزاس به دنیا آمد، بیشتر دوران حرفه‌ای خود را در «سنت لوئیس» میسوری و شهر نیویورک گذراند. او پیانو و تئوری موسیقی را نزد «جولیوس وایس»، پروفسور موسیقی یهودی-آمریکایی که در آلمان به دنیا آمده بود، آموخت. جاپلین هنر اروپایی پولکا را نیز احتمالا از او آموخته، که الهام‌بخش سنکپی بود که در آهنگ‌های رگتایم خود ایجاد می‌کرد.
- تاثیر رگتایم بر جاز: در اوایل دهه‌ی 1900، جنبش نوپای این سبک موسیقی در نیواورلئان شکل گرفت. در آن‌جا «Jelly Roll Morton» پیانو رگتایم را در آهنگ‌های جاز خود گنجاند. «مورتون»، همراه با «James P. Johnson»، به پر کردن شکاف بین موسیقی رگتایم و موسیقی جاز اولیه کمک کردند، اگرچه برخلاف جاز، رگتایم به نت‌های موسیقی خود پای‌بند است و به بداهه‌پردازی نمی‌پردازد.
- افول محبوبیت: در نهایت جاز به عنوان موسیقی محبوب آمریکا در دهه‌ی 1920 از رگتایم پیشی گرفت. با این حال، این ژانر از طریق گروه‌های احیاگر رگتایم ادامه می‌یابد. رگتایم هم‌چنین منبع الهام بسیاری از آهنگسازان موسیقی کلاسیک، از جمله؛ «آرتور هونگر» (Arthur Honegger)، «ایگور استراوینسکی» (Igor Stravinsky)، «جورج گرشوین» (George Gershwin)، «اریک ساتی» (Erik Satie)، «داریوس میلهود» (Darius Milhaud) و «کلود دبوسی» (Claude Debussy) شده است.
4 ویژگی «رگتایم»
رگتایم در دوران اوج خود در آغاز قرن، با چند ویژگی اصلی تعریف شده:
- عمدتا مبتنی بر پیانو: اکثر موسیقی‌های این سبک برای پیانو ساخته شده و از پتانسیل گسترده‌ی این ساز در آن‌ها استفاده می‌شود. تنظیم‌کنندگان متاخر، ارکستراسیون‌های بزرگی را برای این آهنگ‌های مبتنی بر پیانو ساخته‌اند، اما رگتایم در خالص‌ترین شکل آن، اغلب توسط یک پیانیست تک‌نواز اجرا می‌شود.
- ایجاد سنکپ: رگتایم با ریتم شاد و سنکپ‌های مکرر آن قابل شناسایی است؛ هنگامی که با یک متر دوتایی (مانند 2/4 یا 6/8) و حس یک نوسان سنگین ترکیب می‌شود، تا حدودی رقص‌آور می‌شود.
- ترکیبی از تاثیرات آفریقایی و اروپایی: این سبک موسیقی، تاثیر آشکاری از موسیقی رقص آلمانی و موسیقی گروه مارش انگلیسی-آمریکایی (به‌ویژه جان فیلیپ سوزا، که در دوران رگتایم محبوب بود) را نشان می‌دهد. با این حال، در آغاز و شروع با «اسکات جاپلین»، نمادین‌ترین نوازندگان رگتایم، سیاه‌پوستان آمریکایی بودند که بسیاری از عناصر معنوی سیاه‌پوستان و موسیقی بلوز جنوب آمریکا را در خود جای داده بودند. به طور خاص، رگتایم از یک فرم رقص سیاه‌پوستان جنوب به نام cakewalk وام گرفته شده است.
- پیچیدگی هارمونیک: مانند موسیقی کلاسیک قبل از آن و موسیقی جاز پس از آن، آهنگ‌های رگتایم تمایل دارند در میان توالی پیچیده‌ی آکورد و تغییرات گام حرکت داشته باشند. با این حال، برخلاف جاز، رگتایم به بداهه‌پردازی در توالی آکوردها نمی‌پردازد.
منبع: MasterClass
