موسیقی هارد راک

در حالی که مجموعه‌ی متنوعی از موسیقی «راک» با عنوان «هارد راک» شناخته می‌شود، اما بهتر است که این موسیقی به‌عنوان موسیقی قدرتمند، مبتنی بر بلوز و ریفِ سنگینِ «راک اند رول» توصیف شود.

موسیقی «هارد راک» چیست؟

موسیقی «هارد راک» یکی از زیر مجموعه‌های ژانر «راک اند رول» است که دارای وکال‌هایی (آواز) با فرکانس بسیار بالا، گیتار الکتریک با صدای بلند و ریتمیک، درامز قوی و گیتار باس است. این سبک موسیقی، به طور معمول توسط یک گروه موسیقی راک اجرا می‌شود که متشکل از: گیتاریست‌های لید (اصلی) و نوازنده‌ی ریتم، یک نوازنده‌ی بیس، درامر و یک خواننده‌ی اصلی با صدای قدرتمند و آمرانه است (البته ممکن است که یکی از نوازندگان در جایگاه خواننده‌ی اصلی اجرا کند).
برخی از گروه‌های موسیقی «هارد راک»، مانند: «Dream Theater» و «Deep Purple»، در گروه خود، دارای نوازنده‌ی کیبورد نیز هستند. ریف‌های تکرار شونده، ریتمیک، تغییر یافته، مبتنی بر بلوز و تکنوازی‌های گیتار، لنگر موسیقی «هارد راک» هستند. ژانر فرعی (Subgenre) نیز ممکن است بازخوردی ایجاد کند که به موسیقی احساس «سختی» (Hard) یا «سنگینی» (Heavy) بدهد. موسیقی «هارد راک»، قرار است موسیقی انرژی‌زا و منوط بر ضرب قوی باشد، با موضوعاتی مانند: آزادی، جشن گرفتن، شرکای زیبا، رابطه جنسی و تقدیر خواننده از هر چهار موضوع.

تاریخچه‌ای مختصر از موسیقی هارد راک

موسیقی «هارد راک»، مانند بسیاری از ژانرهای فرعی موسیقی «راک»، ریشه در موسیقی «بلوز آمریکایی» دارد. در این مقاله مروری کوتاه بر این سبک از موسیقی خواهیم داشت:

پیدایش

تاریخچه‌ی موسیقی «هارد راک» از «بلوز آمریکایی» و به ویژه عملکرد تقویت شده و قاطع گیتار الکتریک، توسط نوازندگانی مانند: «Elmore James» و «Hubert Sumlin» آغاز می‌شود. بلوز به شدت بر گروه‌های British Invasion در اواسط دهه‌ی 1960 تأثیر گذاشت. آهنگ‌هایی مانند «You Really Got Me» ساخته‌ی «Kinks» یا «My Generation» اثر «Who»، وکال (آواز) و ریف‌های گیتار بلندتر و سنگین‌تری را به قالب بلوز اضافه کردند. بعدها، نوازندگان «راک» وابسته به مواد روان‌گردان، مانند: «جیمی هندریکس» (Jimi Hendrix) و گروه‌های «هِوی راک» (راک سنگین- Heavy Rock)، بازتاب، دیستروشن (Distortion) و تکنوازی‌های طولانی‌تر گیتار را به صدای «بلوز-راک» اضافه کردند. حتی گروه «بیتلز» (Beatles) در آهنگ‌هایش، مانند «Revolution»، از سبک «هارد راک» استفاده کرده است.

شالوده‌ی صدا

از نظر بسیاری از منتقدان و طرفداران، «Deep Purple» ،«Black Sabbath» و «Led Zeppelin»، به ترتیب با انتشار نخستین آلبوم‌های خود در سال‌های 1969 و 1970، پایه‌های موسیقی «هارد راک» را بنا نهادند. هر سه، از انرژی صوتی زیادی در ریف‌های قدرتی‌ و سخت‌تر استفاده کرده‌اند، اما عمده شباهتشان به همین جا ختم شد. «Zeppelin» و «Deep Purple»، گروه‌های «هارد راک» اصیلی بودند که روی ریف و ریتم بلوز می‌چرخیدند، در حالی که «تونی آیومی» (Tony Iommi) گیتاریست «Sabbath» و «Ozzy Osbourne» خواننده، از صداهای تیره‌تر،‌ سنگین‌تر و تحریف‌شده‌تری استفاده می‌کردند. «Sabbath» از طریق گروه‌های انگلیسی، مانند: «Judas Priest» و «Iron Maiden» و گروه‌های آلمانی، مانند: «Scorpions» و «Accept»، مجرای اولین موج «هوی متال» را فراهم می‌کند. صدای «Zeppelin» و «Deep Purple»، توسط بسیاری از زیر گروه‌های مختلف راک پذیرفته می‌شود، از جمله؛ گروه‌های راک مدرن (Progressive Rock)، مانند: «Argent»، گروه‌هایی چون: «New York Dolls» و نوازندگان شاک/شوک راک (Shock Rockers)، مانند: «آلیس کوپر» (Alice Cooper) و «کیس» (KISS).

طلوع «راک صحنه‌ای» (آرنا)

راک «Epic-scaled»، که توسط «کویین» (Queen)، «هو» (Who) و «بوستون» (Boston)، برای مخاطبان صحنه ساخته شده، «هارد راک» را در دهه‌ی 1970 تعریف کرده است. گرچه ژانر‌های زیرشاخه به پرورش شاخه‌های بعدی ادامه دادند؛ گروه‌هایی مانند «AC / DC»، «Aerosmith» و «Thin Lizzy» به ریشه‌های «بلوز» می‌رسند، در حالی که گروه‌های دیگر مانند «Motorhead»، به سمت «متال» رانده شده‌اند. «ون هالن» (Van Halen) نوآور لس‌آنجلسی، ترکیبی از «پاپ»، «آر اند بی»، «متال» و «هارد راک» را ارائه داد که بر صحنه‌ی متال در دهه‌ی 80 و ترکیب پرهیجان آن از «MTV-friendly (Bon Jovi، Def Leppard، Mötley Crüe، Whitesnake) «Hair metal و گروه‌های سخت‌ و قدرتمندتر مانند: «Quiet Riot» و «Guns N ‘Roses» تأثیرگذار بود.

تسلط بر جریان اصلی

در دهه‌ی 1990، سلطه‌ی «هارد راک» توسط ظهور گروه‌های متال «Speed و Thrash»، مانند؛ «متالیکا» (Metallica)، «پاپ پانک» (Pop-Punk) و گروه‌های گرانج (Grunge) مانند: «نیروانا» (Nirvana)، «ساندگاردن» (Soundgarden) و «آلیس این چِینز» (Alice in Chains)، از بین رفت، اما گروه‌های دیرینه‌ی «هارد راک»، مانند «Aerosmith»، به شکوفایی ادامه دادند و در دهه‌ی 2000، گونه‌ی جدیدی از نوازندگان «هارد راک» به آن‌ها پیوستند؛ اعضای کاملا متنوعی بودند که گروه‌های جایگزینی مانند: «Foo Fighters»، راک سبک «آرِنا» از «Creed»، صداهای گاراژی از «Black Keys» و «White Stripes» و حتی راک قدیمی چون؛ «England’s The Darkness» را به حساب آوردند.

تفاوت میان «هارد راک»، «پانک» و «متال» (Hard Rock- Punk- Metal)

اصطلاح «هارد راک»، اغلب برای توصیف هر فرمی از «راک» با صدای بلند و بر پایه‌ی گیتار، از جمله؛ «هوی متال» (Heavy Metal)، «پانک» (Punk) و «گرانج» (Grunge) استفاده می‌شود. اما هرکدام از این ژانرهای فرعی، تفاوت‌های اساسی با یکدیگر دارند.

گروه‌های «هارد راک» اغلب از یک نوازنده‌ی اصلی گیتار، با یک خط ریتم قوی یا «سویینگ» (Swing) استفاده می‌کنند، در حالی که گروه‌های «متال» در آهنگ‌های خود از صدای گیتارهای سنگین‌تر، ریتم شدیدتر و تم‌های تیره‌تر استفاده می‌کنند. آهنگ‌هایی چون: «I Can’t Get No) Satisfaction)» از گروه «رولینگ استونز» (Rolling Stones) و «Paranoid» از آلبوم دوم گروه «Black Sabbath»، تفاوت میان شاخه‌های این ژانرها را به صورت برجسته نشان می‌دهند.

موسیقی «هاردکور»‌ (Hardcore) و «پاپ پانک» (Pop-Punk) سریع‌تر هستند و به نسبت «هارد راک»، کمتر از ریف و تکنوازی گیتار در آن‌ها استفاده شده است، در حالی که سبک «گرانج» (Grunge)، سنگینی «متال» را با آتش خام «پانک» ترکیب می‌کند. با این حال، برخی گروه‌ها مانند «Aerosmith»، «White Stripes» و «Darkness»، در خطی میان این ژانرهای زیرشاخه قرار می‌گیرند.

منبع: Masterclass