چرا یادگیری موسیقی را رها می‌کنیم

چرا مردم کاری را شروع می‌کنند و آن را دنبال نمی‌کنند؟ مثلا اهداف و برنامه‌هایی چون پیروی از رژیم غذایی، گرفتن مدرک یا جمع‌آوری ثروت و حتی تمرین برای یادگیری موسیقی
چه دلایلی باعث می‌شوند به‌سادگی دست از یادگیری هنر یا سرگرمی مورد علاقه‌ی خود بکشیم؟

انتظارات غیرواقعی

همه‌ی ما در آگهی‌ها‌ی تبلیغاتی به این جمله‌ها برخورد کرده‌ایم.
سریع پولدار شوید ده پوند در ده روز کم کنید سالها جوانتر، سریعتر به نظر برسید. با این لوسیون، معجون، معجون یا ابزار سریع و آسان، سریع و خشمگین، بدون دردسر، خرد کنید، پاک کنید، راه خود را به اوج برسانید.
ما انسان‌ها همیشه عاشق این بوده‌ایم که چیزی را به‌راحتی یا از ناکجاآباد به دست آوریم. در دهه‌های 1940 و 50، مجلات مملو از تبلیغاتی بودند که با این ایده بازی می‌کردند. تیترهایی مانند این مورد توجه بسیاری از نوازندگان بالقوه پیانو، بانجو، سازهای کوبه ای یا آکاردئون را به خود جلب کرد
“بانوی جوان سه ماه پس از گذراندن این دوره شروع به نواختن برای رقص می کند – که قبلاً هیچ نت موسیقی نمی دانست!” یا این یکی، با اشاره به فارغ التحصیلان برنامه خاص خود: بسیاری در حال حاضر روی صحنه و رادیو هستند.»
افسوس، کسانی که انتظار داشتند در کوتاه ترین زمان ممکن از یک مبتدی به پیشرفته بروند، به سرعت ناامید، دلسرد و رها شدند. حتی کسانی که درس‌های خصوصی می‌خواندند اغلب از نداشتن پیشرفت ناامید می‌شدند. الیسا هیرشهورن می‌گوید: «من چندین سال در کلاس‌های پیانو شرکت کردم و خیلی دور نشدم، بنابراین منصرف شدم. وقتی سخت روی آن کار می‌کنید، حفظ علاقه‌تان سخت است و نمی‌توانید برای لذت خودتان بنشینید و بازی کنید.» با این حال و هنوز، خانم هیرشهورن توانست به اندازه کافی یاد بگیرد تا به نوه‌اش در آموزش پیانو در همان پیانوی خانوادگی، دهه‌ها بعد، کمک کند.

سرمشق های موسیقی مورد علاقه ی ما نیست

یک معلم موسیقی که بیشتر عمر حرفه‌ای خود را صرف آموزش مردم برای نواختن سازهای مختلف کرده است، می‌گوید که وقتی کسی دست از کار می‌کشد، اغلب به این دلیل است که معلم آنچه را که او می‌خواسته یاد بگیرد، آموزش نمی‌دهد:
شاگردی داشتم که معلم پیانوی خود را عوض کرد زیرا برادر بزرگترش آهنگ های پاپ را یاد می گرفت و معلم پیانوی او کارهای نسبتاً خسته کننده ای را از یک کتاب متد به او یاد می‌داد. دختر می‌خواست برخی از آهنگ‌هایی را که برادرش یاد می‌گرفت، اجرا کند.» و این یک داستان تکراری است!
چارلی ماسلوایت، نماد بلوز، نزد خانم همسایه‌ پیانو یاد می‌گرفت.
که ایده های مشخصی در مورد اینکه چه چیزی باید یا نمی تواند بنوازد، درس پیانو می گرفت. او به یاد می آورد: «او چیزی که می‌خواستم را به من یاد نمی داد. “من می خواستم بوگی ووگی بزنم – حتی یک جایی موسیقی گرفتم، اما او اصرار داشت که من آماده نیستم، و من هم باور کردم.”

تمرین کردن سخت است!

یک پبانیست به نام رنه کوپمن اهل هلند در سن 6 سالگی یادگیری پیانو را شروع کرد. معلم او یک روز در هفته بعد از مدرسه برای یک کلاس یک ساعته به خانه می آمد. طبیعتا او می‌بایست درس جدید پیانو را پس از کلاس تمرین کند. پسرک مثل هر بچه‌ی دیگری دوست داشت بعد از کلاس پیانو عصر خود را با دوستانش سپری کند. اما سخت‌گیری مادرش باعث شده بود نتواند از اتاق بیرون بیاید. او اجازه نداشت بعد از کلاس تا ساعت ۵ بعداز ظهر از اتاق بیرون بیاید. رنه کوپمن به گفته‌ی خودش وقتی می‌دید چاره‌ای جز بودن در اتاق ندارد ترجیح می‌داد وقتش را با تمرین کردن پر کند.

البته او با این اوصاف از نواختن لذت نمی‌برد و به قول خودش گام‌ها برایش کسل‌کننده بود. پس از استادش خواست بخشی از موسیقی پاپ و جاز بنوازد و درخواستش اجابت شد. همین برای او کافی بود تا موسیقی را رها نکند. انعطاف‌پذیری آن معلم پیانو و این که برای هر جلسه میزان کمی به او درس می‌داد و همان میزان کم را از او می‌خواست باعث دوام و استمرار هنرجو شده بود و مانع از آن شده بود که یادگیری موسیقی را رها کند:
وقتی بخشی از مشق‌های تمرینی من قطعه‌های جاز بودند چرا از تمرین کردن بدم بیاید؟

شاید سازی که می زنید مناسب شما نیست

بسیاری اوقات هنگام انتخاب یک ساز برای نواختن به راحتی یا در درسترس بودن آن نظر داریم. و برای انتخاب ساز مناسب خود دقت و وسواس کافی به خرج نمی دهیم:
یک هنرجوی موسیقی بعد از شش ماه کار کردن با ساز کلارینت و کلنجار رفتن با خود به این نتیجه رسید که ریه های مناسبی برای نواختن این ساز ندارد.

شاید مربی موسیقی نداریم

میزان حضور معلم موسیقی با حضور مربی هنرها، مهارت ها و فعالیت های دیگر متفاوت است. در یادگیری ورزش اسکیت مربی بالای سر ماست و هرجا که اشتباه کنیم اصلاحمان می کند. اما حضور معلم موسیقی در هفته نیم الی یک ساعت است و بقیه ی آن به خود ما بستگی دارد. در این میان برخی افراد شانس این را دارند که در میان دوستان و نزدیکان خود معلم موسیقی یا کسی را داشته باشند که آن ها را راهنمایی کند. دانش آموزانی که به حال خود رها می شوند، اغلب دلسرد، گیج یا بی حوصله می شود. آن ها گاهی فرامو می کنند که چگونه کاری را که معلم به آن ها یاد داده انجام دهند، و بدون اینکه کسی آنجا باشد که با آنها مسائل را بررسی کند، صبرشان تمام می شود و بی خیال می شوند.