جنبش امپرسیونیستی در موسیقی کلاسیک از اواخر دوره رمانتیک برخاست و بر احساسات، خلق و خو و نمادگرایی متمرکز بود و با الهام از جنبش هنرهای تجسمی به همین نام پدیدار شد که هر دو به جای یک داستان یا تصویر خاص، بر ثبت لحظات، برداشت‌ها و حالات زودگذر تمرکز می‌کنند. معنای واژه امپرسیونیسم یا تجسم‌گرایی به خوبی ماهیت آن را نشان می دهد. در واقع، امپرسیونیسم به عنوان یک جنبش مهم در موسیقی در اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ام ظهور پیدا کرد، از جمله تاثیرگذاران این سبک کلود دبوسی و موریس راول بودند. گرچه این اصطلاح مورد علاقه دبوسی نبود، اما ماندگار شد. این نام به درستی ویژگی‌های زیبایی شناختی این موسیقی را توصیف می‌کند.

کلارا ژوزفین ویک شومان (Clara Josephine Wieck Schumann) پیانیست و آهنگساز آلمانی در سال ۱۸۱۹ به دنیا آمد. او همسر آهنگساز معروف رابرت شومان بود. او از ۵ سالگی نزد پدرش، معلم معروف پیانو فردریش ویک، آموزش دید. کلارا اولین کلماتش را در فاصله زمانی بین چهار تا پنج سالگی به زبان ‌آورد. در واقع، او خودش را به اندازه کم حرف زدنش درک می‌کرد و به همه چیزهایی که در اطرافش می‌گذشت بی‌علاقه بود، وضعیتی که به قول خودش تا هشت سالگی «به طور کامل درمان نشد». در ۱۵ سالگی یکی از مشهورترین پیانیست‌ها قرن ۱۹ در اروپا بود و در سال ۱۸۳۸ توسط دربار اتریش مورد تقدیر قرار گرفت و همچنین به عضویت انجمن معتبر دوستان موسیقی (Gesellschaft der Musikfreunde) در وین انتخاب شد.

اگر می خواهید بدن خود را عضلانی کنید، به باشگاه بروید، اما اگر می خواهید مغز خود را تمرین دهید، به موسیقی گوش دهید. در سال ۲۰۰۶ عصب‌شناس به نام کیمینوبو سوگایا (Kiminobu Sugaya) و ویولونیست مشهور آیاکو یونتانی (Ayako Yonetani) از دانشگاه فلوریدا به بررسی این موضوع پرداختند که چگونه موسیقی بر عملکرد مغز و رفتار انسان تأثیر می‌گذارد. آن‌ها به نتایج قابل توجهی رسیدند از جمله تاثیر موسیقی بر کاهش استرس، درد و علائم افسردگی و همچنین بهبود مهارت‌های شناختی و حرکتی. همچنین آن‌ها دریافتند که چگونه افراد مبتلا به بیماری های عصبی مانند آلزایمر و پارکینسون به موسیقی واکنشِ مثبت نشان می دهند.