کلارا ژوزفین ویک شومان (Clara Josephine Wieck Schumann) پیانیست و آهنگساز آلمانی در سال ۱۸۱۹ به دنیا آمد. او همسر آهنگساز معروف رابرت شومان بود. او از ۵ سالگی نزد پدرش، معلم معروف پیانو فردریش ویک، آموزش دید. کلارا اولین کلماتش را در فاصله زمانی بین چهار تا پنج سالگی به زبان ‌آورد. در واقع، او خودش را به اندازه کم حرف زدنش درک می‌کرد و به همه چیزهایی که در اطرافش می‌گذشت بی‌علاقه بود، وضعیتی که به قول خودش تا هشت سالگی «به طور کامل درمان نشد». در ۱۵ سالگی یکی از مشهورترین پیانیست‌ها قرن ۱۹ در اروپا بود و در سال ۱۸۳۸ توسط دربار اتریش مورد تقدیر قرار گرفت و همچنین به عضویت انجمن معتبر دوستان موسیقی (Gesellschaft der Musikfreunde) در وین انتخاب شد.

اگر می خواهید بدن خود را عضلانی کنید، به باشگاه بروید، اما اگر می خواهید مغز خود را تمرین دهید، به موسیقی گوش دهید. در سال ۲۰۰۶ عصب‌شناس به نام کیمینوبو سوگایا (Kiminobu Sugaya) و ویولونیست مشهور آیاکو یونتانی (Ayako Yonetani) از دانشگاه فلوریدا به بررسی این موضوع پرداختند که چگونه موسیقی بر عملکرد مغز و رفتار انسان تأثیر می‌گذارد. آن‌ها به نتایج قابل توجهی رسیدند از جمله تاثیر موسیقی بر کاهش استرس، درد و علائم افسردگی و همچنین بهبود مهارت‌های شناختی و حرکتی. همچنین آن‌ها دریافتند که چگونه افراد مبتلا به بیماری های عصبی مانند آلزایمر و پارکینسون به موسیقی واکنشِ مثبت نشان می دهند.

موسیقی کانتری ژانری محبوب در ایالات متحده و کانادا است که ریشه در موسیقی محلی و فولک دارد. این سبک به دلیل ملودی‌های ساده، اشعار مرتبط با زندگی روزمره و استفاده از سازهایی مانند گیتار، بانجو و ویولن شناخته شده است.

همچنین، اشعار موسیقی کانتری اغلب درباره موضوعاتی همچون عشق، انتظار، از دست دادن و خودشناسی است، که باعث می‌شود افراد بتوانند با آنها همدردی کنند و احساساتشان را در آنها پیدا کنند. درنهایت، این سبک موسیقی با وجود سادگی ظاهری خود، توانسته است ارتباط قوی با مخاطبانش برقرار کند و به عنوان یکی از مهمترین انواع موسیقی در فرهنگ غربی شناخته شود.

مسلماً موسیقی بیش از هر هنر دیگری معماهای فلسفی را ارائه می‌دهد. برخلاف نقاشی، که در آن آثار اغلب به‌عنوان اشیاء فیزیکی قابل شناسایی ظاهر می‌شوند، آثار موسیقی از چند نمونه تشکیل شده‌اند که هیچ‌کدام از آنها را نمی‌توان به‌طور منحصربه‌فرد با خود اثر شناسایی کرد. در نتیجه، تعیین ماهیت یک اثر موسیقی ذاتاً در […]

آرتور شوپنهاور، فیلسوف آلمانی قرن نوزدهم، دیدگاهی منحصربه‌فرد و عمیق درباره ماهیت موسیقی داشت. شوپنهاور بر خلاف بسیاری از معاصران خود که عمدتاً بر جنبه‌های عقلانی و منطقی هستی تمرکز داشتند، در قلمرو زیبایی‌شناسی به کاوش در ابعاد عمیق‌تر تجربه انسانی پرداخت. محور فلسفه او مفهوم «اراده» بود، که او معتقد بود نیروی اساسی زیربنای همه پدیده‌های جهان است.