عبدالقادر مراغی (مراغه‌ای)، موسیقی‌دان مشهور ایرانی قرن نهم است. او که در مراغه متولد شد، از کودکی به همراه پدر به مجالس عرفانی می‌رفت و به تلاوت قرآن و اشعار شورانگيز می‌پرداخت.
«در انواع فضایل از جمله علم موسيقی ادوار و آواز و خوش‌نویسی به حد کمال رسيده بود و سرآمد همه ابنای زمان خود بود. علاوه بر این، در علم قرائت و شعر نيز متبحر بود، اما شهرت خاص او در موسيقی است. »
عبدالقادر مراغه‌ای را آخرین موسيقیدان بزرگ و وارث موسيقی ایران می دانند. در موسيقی، تالی (پیرو) صفی الدین ارموی بوده است. او آواز را خوش می خواند و عود را نيكو می‌نواخت و در ساختن تصنيف استاد بود. به همين دليل به عبدالقادر گوینده و عودی نیز معروف است. عبدالقادر به تحصيل علوم ریاضی و فن موسيقی بيش از متون دیگر علاقه داشت و تمام کتاب‌ها و رساله‌ها را در این باره جمع‌آوری کرد و پس از مطالعه‌ی دقيق آن‌ها، به جزئيات این فن آگاه شد و در این زمينه، کتاب های مفصل و مشروحی را ترجمه و تأليف کرد.
عبدالقادر در استنباط وزن‌ها و پيدا کردن واژه‌ها و هم‌چنين اختراع نغمه‌ها، مهارت فوق العاده‌ای از خود نشان داده است.
از دستاوردهای عبدالقادر در حوزه‌ی موسیقی ایرانی:
او به یک روایت برای اولین بار در آثار خود به مفهوم مقام در موسیقی ایرانی اشاره کرده است.پ
کتاب‌های او سرشار از اطلاعات دقيق درباره‌ی موسيقی نظری و عملی و سازها و آوازهای قدیم و اقوال موسيقی‌دانان بزرگ به همراه آرا و تحقيقات شخصی اوست. آثار و تأليفات او عبارتند از:
جامع االلحان، کنز اللحان، علم االدوار، مقاصد االلحان، الموسيقی، و زبده االدوار
در دوران ما آثاری بر مبنای موسیقی عبدالقادر ساخته شده‌اند که موسیقی سریال امام علی و آلبوم شوق‌نامه اثر محمدرضا درویشی از آن جمله‌اند.
با درود ، بسیار عالی بود دست شما درد نکنه ،اطلاعاتی ارزشمند کسب نمودیم