برای چندین دهه، نمودارهای بیلبورد Hot 100 و Top 40 پر از موسیقی R&B ( آر اند بی: ریتم و بلوز) بوده است؛ یک ژانر موسیقی آمریکایی که اولین بار توسط هنرمندان سیاه پوست در اواسط قرن بیستم توسعه یافت.
موسیقی R&B چیست؟
ریتم و بلوز، که معمولا به عنوان R&B شناخته می‌شود؛ یک ژانر موسیقی است که توسط سیاهپوستان آمریکایی در دهه‌ی ۱۹۴۰ توسعه یافته و تا امروز به طور مداوم اصلاح شده است. R&B از موسیقی گاسپل (Gospel)، جاز (Jazz)، فولک (Folk) و بلوز سنتی (Traditional Blues) مشتق شده و در کنار راک اند رول (Rock ‘n’ Roll) ظهور یافت.
قابل ذکر است که R&B در دهه‌های بعد، از موسیقی راک جدا شد. R&B معاصر اغلب توسط کیبورد، سینتی سایزر، خطوط باس قوی و ضربات درام مدور هدایت می‌شود و از همین نظر، اشتراکات آن با موسیقی هیپ هاپ بیشتر از موسیقی راک است. آهنگ‌های R&B معاصر مرتبا در صدر جدول قرار می‌گیرند و این سبک را به یکی از موفق‌ترین ژانرهای تجاری در صنعت موسیقی مدرن تبدیل می‌کنند.
تاریخچه‌ای مختصر
در دهه‌ی ۱۹۴۰، موسیقی R&B در مراکز شهری مانند نیویورک، شیکاگو، دیترویت، فیلادلفیا و لس‌آنجلس گسترده شد. همه‌ی این مراکز به دلیل مهاجرت بزرگ، شاهد حضور سیاه پوستان آمریکایی بودند.
- ریشه در موسیقی کلیسای جنوبی: بسیاری از نوازندگان غرق در بلوز و موسیقی کلیسای سیاهپوستان آمریکایی، آهنگ‌های جدیدی را از جنوب آوردند و در نهایت، قراردادهای ضبط را در شهرهای شمالی منعقد کردند. موسیقی آن‌ها بر گیتار الکتریک، کنترباس، پیانو و مجموعه‌های درام تمرکز داشت.
- ارتباط R&B و راک اند رول: ستاره‌های اولیه‌ی این ژانر به طور همزمان به‌عنوان موسیقیدانان R&B و Rock ‘n’ Rol دسته‌بندی می‌شدند. این‌ها شامل «جیمز براون»، «Fats Domino» و «Little Richard» بودند. Chicago’s Chess Records، برای خوانندگان R&B که به بلوز تبدیل شده بودند، مانند؛ «Bo Diddley» «Chuck Berry»، که هر دو نیز از نوازندگان راک بودند، تبلیغات کرد. در دهه‌ی ۱۹۵۰، R&B هنوز تقریبا در تمام ویژگی‌های موسیقی خود با «راک اند رول» مشترک بود، اما هر دو ژانر در نتیجه‌ی جداسازی گسترده، مفاهیم نژادی به خود گرفتند. در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، تقریبا تمام هنرمندان سفیدپوستی که موسیقی پاپ مبتنی بر بلوز را اجرا می‌کردند، به عنوان هنرمندان «راک اند رول» طبقه‌بندی می‌شدند. در همین حال، اکثر نوازندگان سیاه پوستی که آهنگ‌هایی با تأثیرات مشابه می‌نواختند، هنرمندان R&B به حساب می‌آمدند.
- R&B در دهه‌ی ۱۹۶۰ از راک فاصله گرفت: خواننده‌هایی مانند «Etta James» و «Sam Cooke»، ظاهر نرم‌تری به موسیقی پاپ بخشیدند، در حالی که نوازندگان سفیدپوست راک، به سمت صداهای سنگین‌تر و تجارب روانگردان سوق داشتند. R&B شروع به در میان گذاشتن مشترکات بیشتری با سبک رو به رشد موسیقی سول (Soul) کرد. «Motown Records» (نشر «سول») در «دیترویت»، یک صدای شیک تجاری تولید کرد که حول خوانندگان پر زرق و برق و بخش‌های پیشرو ریتم قرار داشت. در «ممفیس»، «Stax Records» بلوزهای جنوبی را با صدایی روح‌انگیز از افرادی مانند «Otis Redding» و «Carla Thomas» ادغام کرد.
- R&B در دهه‌ی ۷۰ بیشتر تکامل یافت: نوازندگان R&B در دهه‌ی ۱۹۷۰ شروع به استفاده از ریتم‌های سنکپ‌دار و محتوای غزلیات آفریقامحور کردند. هنرمندانی مانند «Isaac Hayes» و «Al Green»، ریتم‌های آفریقایی را با هم ترکیب و سازهای موسیقی را به R&B وارد کردند که منجر به پیدایش «فانک» و «دیسکو» شد.
- R&B یکنواخت و ملایم: در دهه‌های اخیر، موسیقی R&B از گیتار فاصله گرفته و به سمت صدایی نرم و روان برای استفاده در کلوپ‌های رقص و رادیو شهری حرکت کرده است. خوانندگان این ژانر هم چون؛ «Toni Braxton» ،«Mariah Carey» ،«Michael Jackson» ،«Janet Jackson» ،«Boyz II Men» ،«TLC» ،«Usher» و «Lauryn Hill»، جوایز گرمی و آهنگ‌هایی را در صدر جدول، با تاکید بر خوانندگی روح‌انگیز و ملیسماتیک (تحریری) و استفاده از ملودی‌های جذاب، به دست آورند. «Beyoncé» ،«Drake» و «Mary J. Blige» با همکاری رپرها و تولیدکنندگان الکترونیک، مرزهای ریتمیک R&B را جابجا کردند.
صحنه‌ی R&B معاصر، به‌طور قابل توجهی نسبت به دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ تغییر کرده، اما هم‌چنان یکی از محبوب‌ترین ژانرها در موسیقی آمریکایی است.
۳ ویژگی موسیقی R&B کلاسیک
R&B کلاسیک دهه‌های ۱۹۴۰، ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰، توسط چندین عنصر کلیدی باهم پیوند دارند؛
- هم‌پوشانی قوی با موسیقی راک: بسیاری از بهترین اجراهای R&B در این دوره‌ی اولیه، به عنوان «راک اند رول» دسته‌بندی می‌شدند. این هنرمندان عمدتا سیاه‌پوست بوده و به نوبه‌ی خود الهام‌بخش بسیاری از گروه‌های راک سفید پوست، از جمله گروه‌های «بیتلز» و «رولینگ استونز» بودند.
- مبتنی بر ساز گیتار: گیتار الکتریک، ساز مرکزی در R&B اولیه بود. پشتوانه‌ی آن، سازهای؛ درام، کنترباس (بعدها گیتار باس الکتریک) و پیانو بودند. ملودی‌ها توسط خواننده‌های اصلی یا گاها ساکسیفون اجرا می‌شد.
- الهام گرفته از بلوز و موسیقی کلیسا: بسیاری از هنرمندان اولیه‌ی R&B در سنت‌های بلوز و انجیل غرق بودند؛ برخی از آلبوم‌های R&B از این دوران حاوی مضامین آشکار مسیحی هستند، در حالی که برخی دیگر استانداردهای بلوز را برای مخاطبان معاصر بازسازی کرده‌اند.
۳ ویژگی موسیقی R&B معاصر
موسیقی R&B معاصر در برخی از ویژگی‌ها با سبک اصلی آن مشترک است، اما از جنبه‌های قابل توجهی نیز با آن تفاوت دارد:
- مبتنی بر کیبورد: در حالی که R&B اولیه عموما توسط گیتار نواخته می‌شد، در سبک معاصر آن بیشتر از کیبورد، سینتی سایزر و ماشین‌های درام (آلت موسیقی الکترونیکی که صدای ضربات و الگوهای درام را ایجاد می‌کند) استفاده می‌شود. برخی از خوانندگان این سبک، مانند «آلیشیا کیز»، طرفدار پیانو آکوستیک هستند، اما بسیاری دیگر از کیبوردهای الکترونیکی و لوپ‌های نرم‌افزاری استقبال می‌کنند.
- ادغام هیپ هاپ: در سال‌های اخیر، مرز بین هیپ هاپ و R&B محو شده است. اولین آلبوم «برایسون تیلر»؛ Trapsoul و اولین آلبوم «Drake»؛ Thank Me Later، دارای بخش‌های مساوی خوانندگی و رپ کردن هستند. این روند به دهه‌ی ۱۹۸۰ بر می‌گردد، زمانی که تهیه‌کنندگان «Teddy Riley» و «Bernard Belle»، سبک آهنگسازی «جک سوئینگ جدید» را معرفی کردند.
- آوازهای نرم و ملیسماتیک: خوانندگان R&B مانند: «لوتر واندروس»، «ویتنی هیوستون» و «ماریا کری»، مهارت آوازی را به بخشی جدایی‌ناپذیر از ژانر مورد حمایت هنرمندانی چون «جازمین سالیوان»، «آلیشیا کیز» و «اریکا بادو» تبدیل کردند.
منبع: MasterClass
نظر شما چیست؟