پیک گیتار و انواع آن را بشناسیم

فهرست موضوعات بیان ‌شده در این مقاله:
(با کلیک بر روی هر موضوع می‌توانید مستقیما به توضیح آن در مقاله دسترسی پیدا کنید)

• آیا پیک‌های مختلف گیتار با یک‌دیگر تفاوت دارند؟
• پیک گیتار از چه ماده‌ای ساخته شده است؟
• انواع ضخامت پیک گیتار
• چگونه پیک با ضخامت مناسب خود را انتخاب کنیم؟
• شکل‌های متنوع پیک گیتار
• بافت پیک گیتار
• پاسخ به سوالات رایج

پیک گیتار اغلب توسط گیتاریست‌ها (خصوصا گیتاریست‌های مبتدی و متوسط) نادیده گرفته می‌شود. پیک‌های گیتار به قدری ارزان هستند که تصور این‌که یک قطعه‌ی پلاستیکی کوچک تا این اندازه بر قابلیت نوازندگی و لحن صدا تأثیر بگذارد دشوار است.

در این مقاله در مجله پیانو باربد، انواع مختلف پیک‌های گیتار را به شما معرفی خواهیم کرد و به این موضوع خواهیم پرداخت که چرا پیدا کردن پیک مناسب برای پیشرفت شما به عنوان یک گیتاریست بسیار اهمیت دارد. پیک گیتار نقش مهمی در نوازندگی شما داشته و استفاده از پیک اشتباه می‌تواند به پیشرفتتان آسیب برساند و مانع از بروز توانایی‌های فنی شما شود. پس از خواندن این مقاله خواهید دانست که چطور پیک مناسب خود را انتخاب کنید و چرا بعضی انواع آن برای اجرای سبک‌های مختلف مناسب‌ترند.

آیا پیک‌های مختلف با یکدیگر تفاوت دارند؟

انتخاب پیک مناسب برای اکثر نوازندگان به مهارت آن‌ها در نوازندگی، سبک اجرایی و گیتاری که می‌نوازند و صدایی که دوست دارند از گیتار خود دریافت کنند بستگی دارد. بسیاری از گیتاریست‌ها به تنوع پیک‌ها اهمیتی نمی‌دهند، چراکه فکر می‌کنند تفاوتی با یکدیگر ندارند.

بیایید همین حالا این موضوع را آزمایش کنیم تا بتوانید ایده‌ای در مورد تفاوتی که پیک‌های مختلف در لحن و نوازندگی شما ایجاد می‌کنند، داشته باشید.

یک سکه بردارید و ملودی‌ها و ریف‌هایی که همیشه اجرا می‌کردید را توسط آن اجرا کنید. اگر چند سکه با اندازه‌های مختلف دارید، از هر اندازه یکی را بردارید و این کار را امتحان کنید.

نوازندگی با سکه چه احساسی دارد؟

بسته به قطر و ضخامت سکه، احتمالا احساسی عجیب و ناراحت خواهید داشت. حتی ممکن است به علت شکل دایره‌ای و سفت بودن آن، برای اجرای بعضی از قسمت‌ها دچار مشکل شوید. اگر بخواهید به سرعت و به طور متناوب توسط سکه به عنوان یک پیک نوازندگی کنید، قطعا با مشکل مواجه خواهید شد.

صدادهی آن چگونه است؟

شما می‌توانید به راحتی صدای فلزی‌ای که به نوازندگیتان اضافه شده را بشنوید. هم‌چنین ممکن است که سکه در هنگام برخورد با سیم‌ها صدای خشن خراشیدن را ایجاد کند و حتی ممکن است متوجه تغییر شیوه‌ی ارتعاش سیم‌ها به علت سفت بودن سکه بشوید.

واضح است که نوازندگی با یک سکه‌ی فلزی بسیار با نوازندگی توسط یک پیک عادی گیتار تفاوت دارد.

در حالی که تفاوت میان یک سکه و پیک گیتار بسیار زیاد است، امروزه میان هر نوع پیک گیتار نیز تفاوت وجود دارد. تفاوت بین پیک‌های مختلف گیتار به اندازه‌ی تفاوت میان پیک و یک سکه نیست، اما با یکدیگر تفاوت خواهند داشت.

پیک‌های مختلف گیتار در لحن و شیوه‌ی نوازندگی شما تفاوت ایجاد خواهند کرد. مواد استفاده شده برای ساخت پیک، ضخامت، شکل و بافت آن، همگی تاثیر مهمی بر لحن نوازندگی و توانایی اجرای شما دارند.

هر نوازنده‌ی گیتار در نهایت متوجه این موضوع خواهد شد، بنابراین امیدواریم که شما آن را در ابتدای مسیر خود به عنوان یک گیتاریست یاد بگیرید. هر چه زودتر پیک‌های مختلف را امتحان کنید، زودتر مدل مناسب خود را پیدا و انتخاب خواهید کرد.

پیک گیتار از چه ماده‌ای ساخته شده است؟

پیک‌های گیتار ممکن است از مواد متنوعی ساخته شوند که هرکدام تاثیر منحصر به فردی بر رنگ صوتی و شیوه‌ی اجرای شما خواهند داشت.

پیک‌های امروزی اغلب از مواد پلاستیکی مانند نایلون، سلولوئید یا دلرین (اَسِتال) ساخته می‌شوند. سایر جنس‌ها می‌توانند چوب،نمد، فلز، سنگ، پر، استخوان، عاج، شیشه یا لاک لاک‌پشت (که امروزه ممنوع است) باشند.

همان‌طور که در آزمایش بالا متوجه شدید؛ جنس ماده‌ی سازنده‌ی پیک، بر لحن و قابلیت نوازندگی شما تاثیرگذار است و حتی تفاوت انواع مختلف پلاستیک‌ها، به دلیل سفتی و بافت متفاوتی که ارائه می‌دهند، قابل توجه خواهد بود.

در نیمه‌ی اول دهه‌ی 1900، پرطرفدارترین ماده برای ساخت پیک گیتار، لاک لاک‌پشت پوزه عقابی اقیانوس اطلس بود.

در حالی که پیک‌های پلاستیکی به تدریج محبوب‌تر می‌شدند، تغییر بزرگ تنها زمانی اتفاق افتاد که لاک‌پشت‌های پوزه‌ عقابی اقیانوس اطلس در خطر انقراض قرار گرفتند و استفاده از لاک آن‌ها در سال 1973 ممنوع اعلام شد.

بیایید به چند ماده‌ی اصلی سازنده‌ی پیک نگاهی بیندازیم و علت کیفیت‌های متفاوتی که دارند را بررسی کنیم:

پیک از جنس لاک لاک‌پشت

لاک لاک‌پشت بدون شک محبوب‌ترین جنس پیک در میان نوازندگان است، زیرا کنترل بی‌نظیر و صدایی گرم دارد. جدا از لحن عالی و راحتی، بسیار بادوام بوده و حتی پس از فرسودگی می‌توان آن را تغییر شکل داد. با این وجود، آخرین نمونه‌ی آن در دهه‌ی 1970 تولید شد و پس از آن ممنوع شد.

پیک‌های نایلونی

نایلون (Nylon)، پلاستیکی بسیار انعطاف‌پذیر است و برای چندین دهه انتخابی برای ساخت پیک گیتاریست‌ها بوده.

برخی از گیتاریست‌ها این عقیده را دارند که پیک‌های انعطاف‌پذیر در مقایسه با پیک‌های سفت‌تر صدایی گرم و ملایم تولید می‌کنند، درحالی‌که برخی دیگر بر این باورند که صدایی روشن‌تر دارند. به هر حال هر تاثیری که داشته باشند، در مقایسه با سایر پلاستیک‌ها متفاوت خواهند بود. به علت انعطافی که دارند راحت از دست سُر می‌خورند، بنابراین بهتر است مدل‌های بافت‌دار آن را انتخاب کنید. هم‌چنین به نسبت پیک‌هایی که از جنس محکم‌تر و سفت‌تر ساخته شده‌اند، زودتر فرسوده می‌شوند.

برخی از نوازندگان گیتار می‌گویند پیک‌های نایلونیِ گیتار صدایی قدیمی تولید می‌کنند، زیرا می‌توانید صدای پیک نایلونی را در اکثر موسیقی‌های راک یا بلوز اولیه بشنوید.

پیک‌های نایلونی با ضخامت‌های مختلفی موجود هستند. با این وجود، این پیک‌ها با هر ضخامتی، منعطف‌تر از پیک‌های پلاستیکی دیگر هستند.

پیک‌های نایلونی گیتار معمولا رنگ صاف و یکدست دارند و معمولا دارای بافتی چسبنده در نیمه‌ی بالایی هستند.

پیک‌های تورتکس

اگر به دنبال پیکی هستید که جنس آن تقلیدی از لاک لاک‌پشت باشد، پیک تورتکس که شرکت Dunlop ماده‌ی آن را ساخته، گزینه‌ی مناسبی است.

قطعا هیچ لاک‌پشتی برای ساخت این پیک‌ها آسیب ندیده. این مدل پیک به راحتی در دست قرار می‌گیرد و اگر نوازنده‌ی سرعتی هستید، از این جنس راضی خواهید بود.

به علاوه، سطح آن‌ها از ماده‌ای پودری پوشیده شده که به شما کمک می‌کند تا بدون توجه به پیچیدگی و سرعت نوازندگی، چسبندگی آن را در دستانتان حفظ کنید.

پیک‌های اولتکس یا پلی‌اتریمید

اولتکس (Ultex) یا اولتم یا پلی‌اتریمید (Polyetherimide)، ماده‌ی دیگری است که توسط شرکت Dunlop ساخته شده.

این ماده همان انعطاف تورتکس را دارد با این تفاوت که امکان ضربات واضح‌تری را فراهم می‌آورد. بسیار با دوام بوده و در برابر دمای بالا محکم و مقاوم است.

این پیک‌ها سبک هستند، به این معنا که برای سبک متال گزینه‌ی مناسبی نیستند اما هم‌چنان لحنی متعادل ایجاد می‌کنند. بسیار خوب در دست می‌مانند خصوصا اگر لبه‌ی آن‌ها برای همین موضوع طراحی شده باشد.

پیک‌های دلرین

دلرین (Delrin) یا رزین اَسِتال (Acetal Resin)، نوعی پلاستیک است که توسط DuPont ساخته شده است و در ساخت پیک‌های محبوبی مانند Tortex توسط کمپانی Dunlop و Everlast توسط Ernie Ball استفاده می‌شود. جدا از نام‌های متفاوتی که کمپانی‌ها به این پیک‌های هم‌جنس داده‌اند، آن‌ها در احساسی که هنگام در دست گرفتنشان دارید نیز تفاوت دارند.

پیک‌های دلرین نسبتا سفت هستند، که باعث می‌شود کیفیت تن صدای بالاتری داشته باشند.

اگر پیک‌های تورتکس را با پیک‌های سلولوئیدی و دلرین مقایسه کنید، متوجه بافت تورتکس خواهید شد؛ احساسی پودری مانند دارد که همان‌گونه که با سیم‌ها اصطکاک دارد، سبب چسبندگی آن به دستتان نیز می‌شود. (پیک‌های تورتکس همان اولتکس هستند اما با سطحی بافت‌دار)

پیک‌های دلرین معمولا رنگی یک‌دست دارند و پیک‌های تورتکس بر اساس ضخامتی که دارند، دارای یک کد رنگ هستند که بسیار کارآمد است.

پیک‌های سلولوئیدی

سلولوئید (Celluloid)، جایگزین اصلی برای لاک لاک‌پشت بود و برای ارائه‌ی حس و لحن مشابه طراحی شد. سلولوئید انعطاف‌پذیرتر از لاک لاک‌پشت است، اما بسیار سفت‌تر از نایلون. این پیک‌ها لحنی تندتر با کیفیتی بالاتر از نایلون، ترد و متعادل تولید می‌کنند.

پیک‌های سلولوئیدی معمولا بافتی مروارید مانند دارند و یا شبیه به لاک لاک‌پشت ساخته می‌شوند.

پیک از جنس فیبر کربن

فیبر کربن ماده‌ای عجیب و غریب خصوصا برای ساخت پیک گیتار است و از نظر ظاهری شکلی بسیار جالب دارد.

فیبر کربن در ساخت شاسی خودروها کاربرد دارد و ماده‌ای بسیار سخت و سبک است (5 برابر سخت‌تر از فولاد و در عین حال سبک‌تر از آلومینیوم).

این پیک‌ها گران‌تر از پیک‌های پلاستیکی هستند. پیک‌های فیبر کربنی چسبندگی فوق‌العاده دارند و نمی‌لغزند.

پیک‌های سنگی

اگر تا به حال از پیک‌های سنگی استفاده نکرده‌اید، از احساسی که هنگام نواختن با آن‌ها خواهید داشت، شگفت‌زده خواهید شد.

کمپانی‌های مختلف این پیک‌ها را از جنس‌های مختلف عقیق، یشم و جاسپر تولید می‌کنند.

همان‌طور که انتظار خواهید داشت، پیک‌های سنگی آن‌قدرها معمول نیستند، بسیار سفت هستند و این سختی بر لحن صدا و نوازندگی شما بسیار تاثیرگذار است. از آن‌جایی‌که هیچ انعطافی ندارند، برای اجرای تک‌نت‌ها مناسب هستند و نه آکوردها. بافت آن‌ها چسبندگی زیادی ایجاد می‌کند و از آن‌جایی‌که دست‌ساز هستند، معمولا قیمت بالایی دارند.

پیک سنگی برای نواختن گیتار الکتریک گزینه‌ی مناسبی است.

پیک‌های چوبی

پیک‌های چوبی صدایی بسیار گرم تولید می‌کنند و از جنس چوب‌هایی هستند که برای ساخت گیتار استفاده می‌شوند، مانند؛ رزوود، چوب گردو، گیلاس و ماهون.

معمولا در دو طرح Sheesham و Surf ساخته می‌شوند؛ پیک‌های Sheesham از چوب‌های سختی ساخته می‌شوند که صدایی روشن‌تر تولید می‌کنند و پیک‌های Surf از چوبی بسیار سخت به نام Lignum Vitae ساخته می‌شوند که نوازندگی با آن‌ها تا حدی دشوار است (زیرا معمولا ضخیم هستند).

پیک‌های چوبی زودتر از مدل‌های سنگی و پلاستیکی فرسوده می‌شوند و احتیاج به تعویض دارند.

پیک‌های فلزی

اگر پیک‌هایی را ترجیح می‌دهید که هم‌زمان با اعمال ضربات قوی، صدا و هارمونیک‌های بالا و روشن‌تری ایجاد کنند، پیک‌های فلزی گزینه‌ی مناسبی خواهند بود.

این پیک‌ها عموما از استیل، برنج و مس ساخته می‌شوند. هرچه فلز نرم‌تر یاشد، صدای گرم‌تری خواهد داشت.

با دوام‌ترین آن‌ها پیک‌های استیل هستند. در حقیقت این پیک‌ها بیشتر از سیم‌های گیتار شما دوام دارند و حتی ممکن است استفاده‌ی طولانی مدت از آن‌ها سبب پاره شدن سیم‌هایتان شود. پیک‌های استیل با لبه‌ی گرد نیز وجود دارند که این اثر را کمتر می‌کنند.

نکته‌ی منفی پیک‌های فلزی، ضخامت زیاد آن‌هاست.

پیک‌های سرامیکی

سرامیک ماده‌ای بسیار نرم است. این پیک‌ها بسیار سنگین هستند و برای این‌که کمتر از دست سُر بخورند، روی سطح آن‌ها بافت یا نقش ایجاد می‌کنند.

صدای ایجاد شده توسط پیک سرامیکی بلندتر، قدرتمندتر و با رزونانس و ماندگاری بیشتر است.

پیک‌های شیشه‌ای

شیشه بسیار به سرامیک شباهت دارد، ولی محبوب‌تر و ارزان‌تر از سرامیک است.

پیک‌های شیشه‌ای از سرامیکی سنگین‌تر هستند، اما می‌توانند در طرح‌های بسیار متنوعی بیایند.

صدای تولیدی توسط این پیک‌ها شیرین و حجیم خواهد بود.

جنس‌های دیگر

پیک‌هایی از جنس عاج، صدف آبالون و استخوان، از آن‌جایی‌که این مواد در اکثر کشورها ممنوع یا غیر قانونی هستند، به سختی پیدا می‌شوند. این مواد (غیر از صدف) سطح زبری دارند که می‌تواند سبب آسیب به سیم‌ها شود.

پیک‌های نمدی که از پشم یا پنبه ساخته می‌شوند، بسیار نرم و انعطاف‌پذیر هستند و ضربات بسیار ضعیفی وارد می‌کنند. این مدل پیک می‌تواند گزینه‌ی مناسبی برای نواختن یوکلله باشد.

پیک‌های چرمی معمولا با گِیج نسبتا ضخیم، از 2 میلی‌متر تا حتی 4 میلی‌متر عرضه می‌شوند. این پیک‌ها صدایی شیرین، پر و پیمون، گرم و روشن تولید می‌کنند. با وجود اندازه‌ی نامتعارفشان وزن سبکی دارند و به خوبی در دست باقی مانده و سُر نمی‌خورند. بافت لبه‌های پیک (چه سمباده بشوند، چه نشوند) رنگ صوتی خاصی تولید می‌کند. این مدل برای نوازندگان گیتار کلاسیک یا سیم نایلونی توصیه می‌شود.

انواع ضخامت پیک گیتار

ضخامت پیک تاثیر به سزایی در صدادهی و توانایی اجرایی شما دارد؛ حتی تغییری جزئی در ضخامت، سبب تغییر قابل توجه این دو موضوع خواهد شد. این بدین معناست که هم‌چنان ممکن است با پیک اشتباه در حال نوازندگی باشید، مگر این که نوازندگی با گستره‌ی کاملی از ضخامت‌های مختلف پیک را امتحان کرده باشید.

هرچه پیک ضخیم‌تر باشد، سفت‌تر خواهد بود. در حالی‌که ضخیم‌ترین پیک‌های نایلونی هم‌چنان انعطاف‌پذیر خواهند بود، پیک‌های ضخیم دلرین تقریبا هیچ انعطافی نخواهند داشت.

• Extra light (بسیار نازک): زیر 0.40 میلی‌متر
• Light\ Thin (نازک): از 0.40 تا 0.63 میلی‌متر
• Medium (متوسط): از 0.63 تا 0.85 میلی‌متر
• Heavy (ضخیم): از 0.85 تا 1.22 میلی‌متر
• Extra heavy (بسیار ضخیم): بالای 1.22 میلی‌متر

پیک‌های بسیار نازک

اگر به دنبال صدای یک‌نواخت بر روی تمام سیم‌ها هستید، این ضخامت گزینه‌ی مناسبی خواهد بود. صدای تولیدی این پیک‌ها فاقد ضربه و رزونانس است.

اگر گیتار آکوستیک می‌نوازید، این مدل انتخاب خوبی است، اما به خاطر داشته باشید که چون این پیک‌ها به شدت خم می‌شوند، در تماس با سیم‌ها صدایی پلاستیکی تولید می‌کنند که برخی از گیتاریست‌ها آن را آزاردهنده می‌دانند.

اگر می‌خواهید تک‌نوازی کنید یا تک‌نت بنوازید، بهتر است از پیکی استفاده کنید که صدایی قوی و گردتر تولید کند. از سوی دیگر این مدل برای مبتدیانی که به دنبال یادگیری اصول نواختن ریتم هستند، مناسب است.

پیک‌های نازک

پیک‌هایی که ضخامتشان کم‌تر از 0.6 میلی‌متر باشد را جزو پیک‌های نازک در نظر می‌گیریم. پیک‌های نازک بسیار انعطاف‌پذیر هستند (خصوصا پیک‌های نازک نایلونی)، صدایی بسیار سبک با باس یا گستره‌ی صوتی میانی کم‌تر ایجاد می‌کنند و برای نواختن ریتم مناسبند.

برای این‌که بدانید صدای نوازندگی با پیک‌های نازک چگونه خواهد بود، صدای استرامینگ روی یک گیتار آکوستیک را در ذهنتان تصور کنید. نحوه‌ی ضربه‌ی پیک روی سیم‌ها، نقش مهمی در ایجاد لحن ملایم دارد. بسیاری از نوازندگان گیتار آکوستیک از پیک‌های نایلونی برای ضربه زدن استفاده می‌کنند، در حالی که از پیک‌های ضخیم‌تر برای اجرای قطعات آکوستیک سولو استفاده می‌کنند.

بسیاری از گیتاریست‌ها پیک‌های نازک را به عنوان پیک‌های قدیمی در نظر می‌گیرند، زیرا صدادهی آن‌ها مانند صدایی است که در بسیاری از آهنگ‌های دهه‌های 50 و 60 به گوش می‌رسد.

پیک‌های متوسط/ مدیوم

پیک‌هایی که ضخامتشان چیزی میان 0.6 تا 0.8 میلی‌متر باشد را جزو پیک‌های متوسط (مدیوم) در نظر می‌گیریم.

پیک‌ها در این اندازه ضخیم‌تر خواهند بود و همین ضخامتشان نحوه‌ی ضربه‌ی آن‌ها به سیم را متفاوت خواهد کرد؛ صدای حاصل از ضربه‌ی آن‌ها بلندتر خواهد بود و باس و گستره‌ی میانی بیشتری خواهد داشت.

پیک‌های مدیوم معمولا برای اجرای ریتم و توسط نوازندگان ریتم به کار می‌روند، زیرا سفتی بیشتر آن‌ها سبب می‌شود تا اجرای ریف‌ها و بخش‌های ریتم آسان‌تر باشد.

پیک‌های ضخیم

پیک‌های ضخیم، پیک‌هایی هستند که ضخامتشان بیشتر از 0.8 میلی‌متر باشد. این پیک‌ها بسیار سفت هستند که سبب می‌شود باس و صدای میانی قوی‌تر و بیشتری ایجاد کنند. اگر با پیک ضخیم بر روی یک گیتار آکوستیک استرامینگ کنید، صدایی بلند و قوی خواهید داشت. این مدل از لحاظ گستره‌ی دینامیکی برخلاف پیک‌های بسیار نازک است؛ گستره‌ی دینامیکی پیک‌های ضخیم به علت ضربه‌ها و لرزش‌های قوی‌تر بیشتر است.

پیک‌های ضخیم عموما توسط گیتاریست‌های سبک هِوی یا اَگرِسیو و در گیتارهای الکتریک یا باس مورد استفاده قرار می‌گیرند. سفتی پیک سبب ضربه‌ی محکم به سیم‌ها می‌شود و همین در لحن شما ظاهر می‌شود.

بسیاری از نوازندگان اصلی گیتار (گیتاریست‌های لید) که به صورت متناوب و سریع توسط پیک نوازندگی می‌کنند، از پیک‌های ضخیم مانند Dunlop Jazz III (ضخامت 1.38 میلی‌متر) استفاده کرده و احساس می‌کنند که نوازندگی سریع با این پیک‌ها آسان‌تر و راحت‌تر است.

پیک‌های بسیار ضخیم

این پیک‌ها عموما بالای 1.2 میلی‌متر ضخامت دارند و گاهی حتی بیشتر از 2 میلی‌متر. ممکن است با پیک 3.5 میلی‌متری نیز مواجه شوید که برای «جیپسی جاز» یا سایر ژانرها و سبک‌هایی استفاده می‌شود که در آن‌ها برای داشتن صدای بلندتر نیاز است که فشار بیشتری اعمال کنید.

پیک‌های بسیار ضخیم توسط نوازندگان گیتار باس یا الکتریک زمانی استفاده می‌شود که می‌خواهند کنترل بیشتری بر روی صدای سازشان داشته باشند.

از معایب پیک‌های بسیار ضخیم این است که اگر آن‌ها را سفت در دست نگیرید به راحتی خواهند افتاد. بنابراین این مدل برای نوازندگان مبتدی و گیتار آکوستیک توصیه نمی‌شود.

چگونه پیک با ضخامت مناسب خود را انتخاب کنیم؟

بهترین راه برای پیدا کردن ضخامت پیک مناسب شما، استفاده از پیک‌های تورتکس دانلوپ است. این پیک‌ها بر اساس ضخامتشان، کد و رنگی مشخص دارند. این پیک‌ها به شما این امکان را می‌دهند که بتوانید ضخامت مختلف پیک‌ها در حالی‌که جنسشان یکی است را با یک‌دیگر مقایسه کنید.

می‌توانید یک مجموعه‌ی کامل از این پیک‌ها، یا یکی دوتا از آن‌ها را تهیه کنید و با هرکدام مدتی نوازندگی کنید تا تفاوت تاثیر آن‌ها در نوازندگیتان را متوجه شوید. (مقایسه‌ی تاثیر ضخامت در این پیک‌ها بسیار آسان است چراکه همگی از یک جنس هستند و تنها تفاوتشان در ضخامت آن‌هاست.)

پس از آن‌که درمورد ترجیحتان از ضخامت پیک تصمیم گرفتید، می‌توانید به دنبال تاثیر فاکتورهای دیگری چون جنس و شکل پیک بر ضخامت ترجیحی‌تان از پیک باشید.

ضخامت متناسب با سبک نوازندگی

البته که سبک نوازندگی شما و صدایی که می‌خواهید از نوازندگی خود به دست آورید در انتخاب پیک شما بسیار اهمیت دارد؛

نوازندگان «هوی متال» و «دِث متال» عموما از پیک‌های بسیار ضخیم 1.5 میلی‌متری و یا حتی ضخیم‌تر استفاده می‌کنند. نوازندگان گیتار جاز که صدای گرد و گرم را دوست دارند نیز از پیک‌های قوی و ضخیم استفاده می‌کنند که البته کوچک‌تر هستند تا دستشان هرچه بیشتر به سیم‌ها نزدیک باشد.

پیک‌های نازک که البته زودتر هم فرسوده می‌شوند، صدایی نرم ایجاد می‌کنند که برای سبک‌های فولک، ریتم کانتری و کسانی که می‌خواهند همزمان با خوانندگی نوازندگی کنند مناسب هستند.

اکثر نوازندگان راک، کانتری و بلوز، سایز استاندارد پیک را انتخاب می‌کنند زیرا به اندازه‌ی کافی بزرگ هستند که محکم در دست قرار بگیرند، از برخورد انگشت با سیم‌ها جلوگیری کنند و به راحتی می‌توان آن‌ها را چرخاند و به میان دست برد تا با انگشت نوازندگی خود را ادامه دهند. برخی نوازندگان سبک کانتری ترجیح می‌دهند از پیک انگشت شست استفاده کنند تا بطور هم‌زمان بتوانند از هر دو تکنیک نواختن با انگشت و پیک بهره ببرند.

شکل‌های متنوع پیک گیتار

شکل پیک گیتار شما تاثیر زیادی در راحتی شما به هنگام نوازندگی با آن دارد. انتخاب شکل پیک موضوعی کاملا شخصی هست و گیتاریست‌ها تمایل دارند که به شکل خاصی پایبند باشند.

اگر تا به حال شکل‌های مختلف پیک را امتحان نکرده‌اید، باید این کار را انجام دهید. ممکن است از نوازندگی با اکثر شکل‌ها بیزار باشید! اما در نهایت با یکی چنان احساس راحتی خواهید کرد که باورتان نخواهد شد و کاملا شیوه‌ی نوازندگی شما را تغییر خواهد داد.

هر شکل پیک برای یک نوع نوازنده‌ی گیتار مناسب است؛ پیک‌های بزرگ‌تر معمولا توسط نوازندگانی استفاده می‌شوند که احساسی رها در هنگام اجرا دارند. گرفتن پیک‌های بزرگ راحت‌تر است و دیگر لازم نیست که نگران دقت و مهارتتان در نوازندگی با پیک باشید. برای نوازندگی با پیک‌های کوچک‌تر باید دقت بیشتری به خرج دهید.

مهمترین نکته در شکل پیک، نوک آن است که با سیم‌ها تماس پیدا می‌کند.

به طور کلی هرچه نوک پیک گردتر باشد، ضربه نرم‌تر و چابکی نوازندگی شما کم‌تر خواهد بود. این پیک‌ها مناسب نوازندگانی هستند که سبک‌های سبک‌تری از موسیقی را می‌نوازند و عملکرد بسیار خوبی در هنگام نوازندگی با پیک دارند.

شکل بزرگ و گرد پیک در تصویر بالا، برای نوازنده‌ی گیتار آکوستیکی مناسب است که می‌خواهد هم‌زمان با خوانندگی آکورد بنوازد. اندازه‌ی بزرگ سبب می‌شود که بتواند به راحتی آن را در دست بگیرد و احتمال این‌که از دستش بیفتد کم‌تر باشد و نوک گرد آن به این معناست که هنگام نوازندگی با آن نیاز به دقت زیادی برای ایجاد تماس با سیم‌ها نخواهد داشت.

ضربه‌ی پیک‌هایی که دارای نوک تیزتر هستند، قوی‌تر بوده و دقت و چابکی بیشتری در نوازندگی شما ایجاد می‌کنند. این مدل معمولا توسط نوازندگانی ترجیح داده می‌شود که ضربه‌های سریع و متناوب و تک‌نوازی‌های بسیار سخت را اجرا می‌کنند.

پیکی که در تصویر بالا آمده (Jazz III)، پیک منتخب John Petrucci گیتاریست Dream Theater است. نوک تیز آن برای او مهارت زیادی را در اجرای سریع و متناوب، پرش از روی سیم‌ها و نواختن آرپژ فراهم می‌کند.

تصور کنید «جان پتروچی» بخواهد تک‌نوازی‌هایش را با یک پیک گرد و بزرگ اجرا کند و یک نوازنده‌ی گیتار آکوستیک توسط یک پیک ضخیم و نوک‌تیز Jazz III؛ در حالی که این شرایط امکان‌پذیر است، اما هیچ‌کدام احساس راحتی نخواهند داشت و مجبور خواهند بود، به علت شکل پیک، انرژی مضاعفی برای نوازندگی صرف کنند.

به بیان دیگر، شکل پیک شما حائز اهمیت است. پس شکل مناسب سبک نوازندگی خود را پیدا کنید. این شکل ممکن است همان شکل پیکی که در حال حاضر استفاده می‌کنید باشد، یا نباشد.

نگاهی مختصر به بعضی از شکل‌های پیک

• پیک شکل استاندارد: اکثریت این شکل پیک را می‌شناسند که گاها قلبی شکل یا 351 (پس از این‌که کارخانه‌ها این عدد را به آن اختصاص دادند) نیز نامیده می‌شود. این مدل برای شروع مناسب است و در اندازه‌های متنوعی می‌آید که معمولا همین سایز استاندارد یا کوچکتر از آن است. گاهی اوقات برای داشتن دقت بیشتر نوک تیزتری به آن می‌دهند یا این‌که برای داشتن صدایی نرم‌تر آن را اریب می‌سازند.
• پیک شکل استاندارد با نوک تیز: این مدل از شکل استاندارد آن کمی بزرگتر است و نوک تیزتری دارد. نمونه‌های رایج این شکل عبارتند از؛ Dunlop Tortex TIII و Dunlop Ultex Sharp. پیک استاندارد نوک تیز گزینه‌ی جالبی برای مبتدیان خواهد بود، چراکه راحت‌تر از حالت استاندارد ساده در دست قرار می‌گیرد و بعلاوه نسبت به Jazz III کنترل بیشتری دارد.
• Jazz III یا Little Jazzer: یک پیک بسیار محبوب که به عنوان یک پیک جاز عرضه شد اما از آن زمان توسط هر نوازنده‌ای که به دنبال سرعت و دقت در نوازندگی‌اش است استفاده می‌شود. این مدل شبیه به پیک استاندارد با اندازه‌ی کوچکتر و معمولا با نوک تیز است. این پیک‌ها معمولا سنگین هستند و در میان نوازندگان حرفه‌ای بسیار محبوبند.
• پیک نوک تیز: نوک تیز آن برای داشتن کنترل بیشتر بسیار مناسب است اما برای اکثر نوازندگان کمی بیش از حد ناجور و تیز است. این مدل برای استرامینگ نیز خیلی خوب نیست.
• پیک باله کوسه: این شکل یک مدل جدید است که توسط لبه‌ی منحنی آن می‌توانید به همان شیوه‌ی پیک‌های استاندارد معمولی نوازندگی کنید و از لبه‌ی موج‌دارش که شبیه به باله‌ی کوسه است برای ایجاد افکت‌های صوتی استفاده کنید.
• پیک قطره‌ای پهن: گونه‌ای از پیک استاندارد اما با شکل گردتر.
• پیک قطره‌ای باریک: اگر مدل قطره‌ای پهن گونه‌ای از شکل استاندارد باشد، مدل قطره‌ای باریک گونه‌ای از شکل Jazz III است. باریک‌تر بودن آن، این پیک را به مدلی چالش برانگیزتر و با کنترل دقیق‌تر تبدیل کرده است.
• پیک مثلثی: این مدل پیک گاهی توسط نوازندگان ژانر «بلوگراس» ترجیح داده می‌شود که آکوردهای زیاد و خطوط سریع را می‌نوازند. معمولا فقط در اندازه‌ی بزرگ عرضه می‌شود و بنابراین برای موسیقی‌هایی که ژانر خشن دارند کمتر استفاده می‌شود. شکل آن می‌تواند یک مثلث هندسی کامل یا یک شکل مثلثی با لبه‌های گرد باشد. یکی از مزایای آن این است که سه لبه‌ی یکسان دارد، این بدان معناست که اگر یکی از لبه‌ها فرسوده و دچار پوسیدگی شود، می‌توانید به سادگی از یکی از دو لبه‌ی دیگر آن استفاده کنید.
• پیک انگشتی: این پیک روی انگشت شست یا سایر انگشتان پوشیده می‌شود و برای نوازنده‌ی فینگراستایل امکان اجرای باس‌های قوی را فراهم می‌آورد. گاهی اوقات (هرچند به ندرت) از این پیک‌ها روی چند انگشت استفاده می‌شود.

بافت پیک گیتار

هر گیتاریست در نهایت یک بار پیک را در حین نوازندگی انداخته است. برای بعضی‌ها این یک مشکل تکراری است که باید با آن دست و پنجه نرم کنند. اگر نوازنده‌ی گیتار آکوستیک هستید، این احساس را کاملا خواهید شناخت.

اگر متوجه شده‌اید که به طور منظم پیک خود را می‌اندازید، شاید بهتر باشد که به دنبال یک پیک بافت‌دار بگردید. زیرا تلاش مداوم بیش از حد برای نگه داشتن پیک، بر روی انگشتان شما فشار آورده و در نوازندگی شما تاثیر منفی خواهد گذاشت.

در ادامه بافت‌های متنوع پیک گیتار را بررسی می‌کنیم:

پیک‌های جلا داده شده

اکثر پیک‌ها درخششی صاف و صیقلی دارند، مانند پیک‌های سلولوئیدی. برای در دست نگه داشتن این پیک‌ها دچار مشکل نخواهید شد مگر اینکه دست شما شروع به عرق کردن کند، در این صورت از دست شما سُر می‌خورند.

اگر تا کنون تنها با پیک‌های صیقلی نوازندگی کرده‌اید، شاید بهتر باشد مدل‌های دیگری را که در ادامه معرفی می‌کنیم نیز امتحان کنید و احساسی که با آن‌ها خواهید داشت را بررسی کنید.

پیک‌های سمباده شده

پیک‌هایی مانند «تورتکس دانلوپ»، حس سمباده شده و پودری بیشتری دارند که در دست گرفتن آن‌ها را در هنگام نوازندگی بسیار آسان می‌کند.

محبوبیت آن‌ها تا حدی به همین علت است که در هنگام نوازندگی کم‌تر از دستتان می‌افتند، زیرا راحت‌تر می‌توانید آن‌ها را در دست نگه دارید. لوگوی آن، که به نوعی روی آن حک شده، نیز این امکان را بیشتر می‌سازد. این پیک‌ها با وجود داشتن احساسی نرم، چسبندگی کافی برای اکثر گیتاریست‌ها را فراهم می‌کنند.

پیک‌های طرح‌دار

بعضی از پیک‌ها دارای بخشی طراحی شده یا نقش برجسته هستند که چسبندگی بیشتری را در هنگام نوازندگی ایجاد می‌کنند.

تصور این که این مدل پیک چقدر چسبندگی بیشتری در مقایسه با پیک‌های دارای سطح صاف ایجاد می‌کند، سخت نیست. اگر نوازنده‌ی اجراهای زنده هستید و در حین نوازندگی بسیار عرق می‌کنید، شاید بهتر باشد یکی از این پیک‌ها را امتحان کنید.

بافت‌های دیگر

اگر پیکی را تهیه کنید که از مواد دیگری چون سنگ، فلز، چوب یا چرم ساخته شده، جای تعجب نخواهد بود که بافت متفاوتی نسبت به پیک‌های پلاستیکی داشته باشد.

از آن‌جایی‌که این مواد مانند پلاستیک محبوب نیستند، می‌توانید چند مدل از آن‌ها را برای سرگرمی تهیه کنید. متعجب خواهید شد زمانی که ببینید در دست گرفتن یک پیک سنگی چه احساسی به شما می‌دهد.

پاسخ به سوالات رایج

چرا گیتاریست‌ها از پیک استفاده می‌کنند؟

اکثر نوازندگان گیتار الکتریک از این وسیله استفاده می‌کنند. گیتاریست‌ها از پیک (مضراب) برای داشتن کنترل بیشتر به هنگام نوازندگی بهره می‌برند. پیک برای شما امکان نوازندگی به شیوه‌ای را فراهم می‌کند که بدون آن ممکن نیست و به شما کنترل دقیقی بر روی سیم‌هایی که می‌نوازید، می‌دهد. بعضی سبک‌ها راحتتر است که با انگشت نواخته شوند (به عنوان مثال: سبک کلاسیک) در حالی‌که نوازندگی برخی دیگر (مانند: سبک متال) با پیک آسان‌تر است. به علاوه نوازندگی در نزدیکی پل و صفحه‌ی انگشت‌گذاری گیتار توسط پیک راحت‌تر بوده و صدای واضح‌تری تولید می‌کند.

هم‌چنین نوازندگی با پیک صدای متفاوتی نسبت به نوازندگی با انگشت ایجاد می‌کند. تلاش برای نواختن موسیقی کلاسیک با پیک، سرد و بی روح به نظر می‌رسد و تلاش برای نواختن هوی متال با انگشت، کسل‌کننده و شلخته خواهد بود.

آیا بهتر است که نوازندگی گیتار را با پیک بیاموزیم؟

پاسخ به این پرسش بستگی به سبکی دارد که می‌خواهید بیاموزید؛ اگر می‌خواهید سبک‌هایی از موسیقی را بیاموزید که معمولا با انگشت نواخته می‌شوند، پس باید بدون پیک آموزش ببینید. اما اگر سبک‌هایی که با پیک نواخته می‌شوند مورد علاقه‌ی شما هستند، پس باید نواختن گیتار با پیک را بیاموزید.

آیا استفاده از پیک گیتار ضروری است؟

در حالی‌که استدلال شما می‌تواند این باشد که پیک گیتار اصلا ضروری نیست و برخی سبک‌ها بدون پیک هم راحت‌تر نواخته می‌شوند و هم صدادهی بهتری دارند، نواختن برخی از سبک‌های موسیقی با پیک بسیار آسان‌تر است.

پیک گیتار برای سبک‌هایی از موسیقی ضروری است که دارای گذرهای بسیار پیچیده و سریع (مانند موسیقی متال) هستند. محدودیت‌هایی برای توانایی‌های انگشتان وجود دارد که می‌توانید توسط پیک از این محدودیت‌ها گذر کنید و تکنیک‌های بیشتری به کار ببرید.

آیا برای هر سبک مانند جاز، متال و… پیک خاصی مناسب‌تر است؟

بله. برای هر سبک استفاده از پیک خاصی بهتر است. به عنوان مثال برای سبک‌های «بلوز» و «راک اولیه» پیک‌های نایلونی مناسب‌تر هستند، چراکه صدایی گرم‌تر، روشن‌تر و ملایم‌تر تولید می‌کنند.
پیک‌های دلرین به سبب سختی که دارند، یا پیک‌های بزرگ با نوک تیز متوسط، برای سبک «هوی متال» مناسبند.
برای تک‌نوازی‌های سریع نیز پیک‌های سفت و نوک تیز گزینه‌ی مناسبی هستند.

آیا پیک‌های گیتار فرسوده می‌شوند؟

بله، پیک‌های گیتار در گذر زمان فرسوده می‌شوند. سرعت کهنه شدن پیک به عواملی چون جنس پیک، ضخامت آن و سبک نوازندگی دارد. برخی از پیک‌ها طی چند هفته کهنه می‌شوند، در حالی‌که می‌توانید از برخی دیگر برای سال‌ها بدون هیچ فرسودگی قابل مشاهده‌ای استفاده کنید.

شیوه‌ی نوازندگی شما نیز تاثیر زیادی بر سرعت کهنه شدن پیک شما دارد. گیتاریستی که به آرامی نوازندگی می‌کند می‌تواند مدت‌ها پیش از کهنه شدن پیکش از آن استفاده کند. در مقابل یک گیتاریست سبک متال، که گِیج سیم‌هایش بسیار بالاست و برای نوازندگی از ضربات محکم و قوی استفاده می‌کند، متوجه خواهد شد که چقدر سریع پیکی که از آن استفاده می‌کند فرسوده می‌شود.

چه زمانی باید پیک را تعویض کنیم؟

زمانی باید پیک کهنه را تعویض کنید که صدادهی و احساس نوازندگی با آن دیگر مانند روز اول نباشد. وقتی لبه‌ی پیک فرسوده شود، به تدریج بر روی نحوه‌ی نوازندگی شما تاثیر می‌گذارد و هنگام استفاده از آن احساس متفاوتی خواهید داشت. این یک تغییر تدریجی است و به همین دلیل در حین نوازندگی با آن، متوجه تغییراتش نخواهید شد، اما اگر آن را با یک پیک نو مقایسه کنید این تغییر کاملا ملموس خواهد بود.

تنها در صورتی لازم است پیک خود را تعویض کنید که نوازندگی با آن دیگر آن احساس اولیه را نداشته باشد و شما این احساس جدید را دوست نداشته باشید. اگر در هنگام نوازندگی با پیکی که کهنه شده احساس راحتی دارید، نیازی به تعویض آن نیست.

آیا پیک‌های ضخیم بهتر هستند؟

پیک‌های ضخیم عموما برای سبک‌های خاصی از موسیقی هم‌چون راک و متال مناسب هستند که در آن‌ها ضربات قوی بر سیم‌ها وارد می‌شود. پیک‌های ضخیم کنترل بیشتری در اجرای لیک‌ها و ریف‌ها برای شما فراهم می‌آورند.

این پیک‌ها برای اجرای موسیقی‌های شل یا ملایم مناسب نیستند. به عنوان مثال؛ نواختن ملایم توسط یک پیک ضخیم بر روی گیتار آکوستیک صدا و احساس وحشتناکی خواهد داشت. در این شرایط بهتر است که از یک پیک نازک استفاده کنید.

پیک‌های نازک چه کاربردی دارند؟

پیک‌های نازک برای نواختن ملایم، سریع و سبک آکوردها مناسب است. ضربات این پیک بر روی سیم‌ها شل بوده و تاثیر آشکاری بر لحن صدا دارد. اکثر گیتاریست‌ها این پیک‌ها را قدیمی می‌نامند چراکه در گذشته از این پیک‌ها برای نوازندگی و ضبط استفاده می‌شده است.

اگر نوازنده‌ی گیتار آکوستیک باشید، به احتمال زیاد صدای پیک نازک را در مقایسه با یک پیک ضخیم ترجیح خواهید داد.

چه پیکی برای مبتدیان مناسب است؟

توصیه می‌کنیم که مبتدیان یک بسته‌ با ضخامت‌های متنوع از پیک‌های تورتکس دانلوپ را تهیه کنند؛ این پیک‌ها به اندازه‌ی کافی بزرگ هستند و بافت خوبی دارند که مانع از سُر خوردن آن‌ها می‌شود. این ویژگی‌ها در دست گرفتن آن‌ها را برای مبتدیان ساده می‌سازد. تنوع ضخامت مجموعه این گزینه را فراهم می‌کند که مبتدیان بتوانند ضخامت پیکی که با آن راحت هستند را تشخیص دهند.

پیک‌ها چگونه بر لحن صدا تاثیر می‌گذارند؟

پیک‌ها با تغییر نوع لرزش سیم‌ها بر لحن صدای آن‌ها تاثیر می‌گذارند. یک پیک ضخیم و سفت ضربه‌ای قوی به سیم وارد می‌کند و باعث می‌شود که باس و صدای میانی قوی‌تری ایجاد شود. در مقابل، یک پیک منعطف و نازک باس کمتر و صدای زیر (با فرکانس بالا) بیشتری ایجاد می‌کند. به علاوه، جنس پیک نیز بر صدای تولیدی آن تاثیرگذار است.

پیک‌های تورتکس دانلوپ از چه جنسی ساخته می‌شوند؟

جنس این پیک‌ها از دلرین (Delrin) بوده که نوعی رزین استال ساخته شده توسط DuPont است. پیک‌های گیتار دلرین به عنوان جایگزینی برای پیک‌هایی از جنس لاک لاک‌پشت ساخته شده‌اند.

گران‌ترین پیک گیتار کدام است؟

در حال حاضر گران‌ترین پیک‌های گیتار توسط شرکتی استرالیایی به نام Starpics ساخته می‌شوند که از جنس شهاب‌سنگ هستند و 5,000 دلار استرالیا قیمت دارند.

علت گران بودن این پیک‌ها بهتر بودن آن‌ها نسبت به پیک‌های معمولی نیست و تنها چون از شهاب‌سنگ ساخته شده‌اند گران هستند. گرچه ممکن است جالب باشد که بگویید پیک شما از جنسی فضایی است، اما احتمالا نوازندگی با همان پیک ارزان خود را بر این‌یکی ترجیح خواهید داد.

بهترین اندازه‌ی پیک چه سایزی است؟

بهترین سایز پیک اندازه‌ای است که شما با آن احساس راحتی می‌کنید. برخی از نوازندگان پیک‌های کوچک چسبناک را دوست دارند، در حالی که بعضی دیگر پیک‌های بزرگ را ترجیح می‌دهند زیرا راحت‌تر می‌توانند بدون این‌که انگشتانشان با سیم‌ها برخورد کند آکوردها را بنوازند.

برای پیدا کردن سایز مناسب پیک باید اندازه‌های متنوعی را تهیه کنید تا آن‌چه مناسب شماست و دوست دارید را پیدا کنید.

به طور خلاصه؛ ضخامت و جنس پیک بر صدای نوازندگی شما موثر خواهد بود، پس باید صدای دل‌خواهتان را مد نظر داشته باشید و پیک‌های متنوع را امتحان کنید تا آن پیک مناسب خود که بیشتر از بقیه دوستش دارید را بیابید.

در صورتی‌که مدل پیک مورد نیازتان را می‌شناسید، می‌توانید از طریق فروشگاه باربد آن را تهیه کنید.

منابع: Guitargearfinder ، Learntoplaymusic ، Hubguitar، Guitarlobby، Guitarskillsplanet